Τελευταία κάθομαι λίγο παραπάνω στο τραπέζι
Κι ανακατεύω κόκκινο κρασί στο ποτήρι
Αθόρυβα,
Να βρω μια σταγόνα
Από τα όνειρα της χθεσινής νύχτας
Ζωή μετρημένη
Σε μια γουλιά
Αδύνατον ν’ ανακαλύψεις
Λίγα δάκρυα ευτυχίας
Ένα σπουργίτι κάθεται στο περβάζι
Τιτιβίζοντας ακούραστα
Μάρτυρας της δίψας μου
Δεν μου είναι εύκολο ν’ ακούω
Άλλες φορές πάλι,
Χύνω το κρασί
Έτσι
Για να διασκεδάσω τις προσδοκίες
Το αυτονόητο δηλαδή
Ύστερα γέρνω το κεφάλι στο τραπέζι
Χωρίς να ξέρω γιατί
Έμαθε πια η ψυχή να φεύγει σιωπηλά
Κι εγώ που νόμιζα πως είχα τόσα να πω
Πάλι τ’ αφήνω
Πόσα αισθήματα να στριμωχτούν σε λέξεις
είναι πολλά για να χωρέσουν όλα
Κι η νύχτα δεν αργεί να έρθει
Αφήνω άδειο το ποτήρι
Δεν ξεγελάστηκα ούτε σήμερα
Πάω να στήσω παγίδα στα όνειρα κι απόψε.
Κασιώτη Δέσποινα ©
