Απόψε μπήκε
στο σπίτι ο Χειμώνας
-με
τρυφερότητα-
κι ανταμώνουμε
σαν φίλοι απ’ τα παλιά.
Παγώνουν τα
δάχτυλα μου
κι η καρδιά
μαζί,
σβήνει ο
ήλιος κι ερημώνουν οι δρόμοι.
Όσο είναι νωρίς κοιτάζω απ’ το παράθυρο
με ορθάνοιχτα μάτια.
Αυτός ο κόσμος δρόμος σκοτεινός
και σιωπώ.
Λίγες
σταγόνες βροχής πέφτουν στο πάτωμα
Κλειδώνω τις
πόρτες μην ξημερώσει η Άνοιξη
και με
στοιχειώσει
Κάποιες
φορές προσεύχομαι δίπλα στο τζάκι
για δυο
νύχτες συγχώρεσης
Δε
λιγοστεύει η σιωπή·
κι έχω τόση θάλασσα
μέσα μου
να
δραπετεύσει ο νους σαν ένα κύμα,
Άλλοτε ορμώντας
στην ακτή
κι άλλοτε
στο βυθό…
Κασιώτη Δέσποινα ©
