Έτσι ξεκινά
ένα πρωί
βλέποντας στον
καθρέφτη τα κιτρινισμένα δόντια του
η ομορφιά
της σάρκας πέρασε πλάι του
τυλιγμένη σ’
ένα άσπρο σύννεφο
Ήταν εκεί
όταν κοιτούσε
πίσω απ’ τις κουρτίνες
Τώρα
δεν γνωρίζει
που κρύφτηκε
(αν και βλέπει
κάθε πρωί στον καθρέφτη)
Ένας άγνωστος
έγινε
σαν να
εξαφανίστηκαν τα ίχνη του
έχει μισοξεχάσει
το όνομα του
κι
αναρωτιέται αν άφησε μισάνοιχτη την πόρτα
Από φόβο
γύρισε πίσω
να σιγουρέψει
το τίποτα
τόσο
απελπισμένος ήταν.
Δέσποινα Κασιώτη ©
