Κοιτάζοντας
την ώρα του αποχωρισμού
τα πεσμένα κίτρινα
φύλλα
δεν μπόρεσα
να σου πω μια λέξη
-σαν τιμωρία,
θαρρείς και
το δικαίωμα να μιλώ μ’ άφησε κι αυτό
μαζί με σένα
Διανύοντας
με κάποια αδιαφορία τα τελευταία βήματα
χάθηκες
χωρίς ίχνη
Πώς όμως
ξεμακραίνεις απ’ το θόρυβο
των χτύπων
μιας ραγισμένης καρδιάς
έτσι απλά
Δεν θα
περιμένω πολύ
Θα μάθω να
περνάω με τον εαυτό μου τις ώρες στο σκοτάδι
κι όταν το
φως με πλησιάζει θα φορώ το πιο γλυκό χαμόγελο
σαν να μην έφυγες ποτέ…
Δέσποινα Κασιώτη ©
