Αφήσαμε στιγμές να γίνουν θλίψη
μας κύκλωσαν κι ασφυκτιούσαμε
περνούσαν οι μέρες θαρρείς με δανεικό οξυγόνο που ώρες ώρες
δεν έφτανε κι αυτό
-οι νύχτες βουνό
το ξημέρωμα κάπως αργούσε
Κάτι συνέβη κι απλώσαμε τα χέρια στη θάλασσα θαρρείς
και μπορούσαμε να την κρατήσουμε
Ήταν σ’ εμάς που έλαχε την ανατολή του ήλιου
να την βλέπουμε γονατιστοί
και γι’ αυτούς που στέκονται μακριά να μοιάζουμε με
ικέτες…
Κασιώτη Δέσποινα ©
