Όνειρο

 

Αναγνωρίζεις τη θλίψη στα μάτια, λυγμοί της ψυχής

Κάποτε πίστευα πώς την είχα ονειρευτεί

καθώς περιφερόμουν βυθισμένος στην πλήξη

κατασκευάζοντας λέξεις για τη μεγαλοπρέπεια της ζωής

Περίεργο, οι αισθήσεις να υποβιβάζουν όλα τα τρυφερά

πράγματα καταδικάζοντας εκείνους που φανέρωσαν

τη σιωπή τους κι όλη η πίκρα από το βάρος της μοναξιάς

ν’ αναβλύζει απλά μ’ ένα ελαφρύ φύσημα του αέρα,

αφήνοντας μονάχα μια γλυκιά νοσταλγία στα πρόσωπα

Ο χορός

 

Την είδα να στέκεται πίσω από κλειστά παράθυρα

άλλες φορές χαμογελώντας

κι άλλοτε δακρυσμένη

Έτσι έμαθε να κάνει όνειρα

περιμένοντας

Είναι παράτολμο να ταξιδεύει κάποιος με τη σκέψη του

δεν ξέρεις πού μπορεί να φτάσει

Ίσως βρεθεί σε μακρινή χώρα

Ίσως χαθεί στο σκοτάδι της νύχτας

Ίσως πάλι το φθινόπωρο όπως θα πέφτουν τα φύλλα από τα δέντρα

θα χορεύει

μ’ ένα τραγούδι που γράφτηκε για κείνους που

δεν πρόλαβαν να ζήσουν

Αιχμαλωσία

 

Φύλακας μιας ανάμνησης τα βράδια, μα την αυγή
αιχμάλωτος
Ανάξιος για τον ουρανό, μπροστά στις σκέψεις
γονατιστός
Εκεί που ένας κόσμος χρειάζεται λίγη ευτυχία
ακουμπούν ανεκπλήρωτα όνειρα
 απελπισμένοι έρωτες
και άδεια βλέμματα
Αν βρίσκεται κάπου ξεχασμένη μια ζωή
όσο η νύχτα προχωρά
θα φανερωθεί από τους χτύπους της καρδιάς
Έτσι κι αλλιώς η νοσταλγία, με το κεφάλι σκυφτό
δεν έχει δύναμη
Την ώρα που χάνεται η σιωπή, κάτι άλλο δοκιμάζεται
σαν θέλημα θεού
Είναι η αλήθεια που συλλογίζεται κανείς, τόσο δύσκολη
δίχως δάκρυ
Κι αν φάνηκε νωρίς η θλίψη, ήταν γιατί παραμελήθηκε
η χαρά
Φύλακας μιας αγάπης μυστικής τα βράδια, μα την αυγή
αιχμάλωτος