Αναγνωρίζεις τη θλίψη
στα μάτια, λυγμοί της ψυχής
Κάποτε πίστευα πώς την
είχα ονειρευτεί
καθώς περιφερόμουν
βυθισμένος στην πλήξη
κατασκευάζοντας λέξεις
για τη μεγαλοπρέπεια της ζωής
Περίεργο, οι αισθήσεις
να υποβιβάζουν όλα τα τρυφερά
πράγματα καταδικάζοντας
εκείνους που φανέρωσαν
τη σιωπή τους κι όλη η
πίκρα από το βάρος της μοναξιάς
ν’ αναβλύζει απλά μ’
ένα ελαφρύ φύσημα του αέρα,
αφήνοντας μονάχα μια
γλυκιά νοσταλγία στα πρόσωπα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου