Ακόμα απορώ

Είναι όπως όταν λες ποια είμαι και πού πάω;

Άλλες φορές στο σκοτάδι κι άλλες στο φως της μέρας.

Είναι όπως όταν κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη

σαν να μην καταλαβαίνεις

και όντως δεν καταλαβαίνεις.

Τι εννοείς ποια είσαι;

Και πώς να εξηγήσεις το αυτονόητο       

Πώς να πεις δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου;

Πώς να συνεχίσεις να ντύνεσαι, να χτενίζεσαι,

να περπατάς στους ίδιους δρόμους,

να κοιτάς τους ίδιους ανθρώπους

και να μην ξέρεις ποια είσαι;

Πιστεύεις ότι είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που ψάχνει να βρει τον εαυτό του;

Ή πιστεύεις πως πριν από σένα, κανείς.

Λάθος σου.

Μα δεν ξέρω πια ποια είμαι να λες,

Θέλω να μάθω.

Και τι μας νοιάζει, να παίρνεις γι’ απάντηση.

Είσαι ότι εμείς θέλουμε να είσαι,

Αυτό είναι ότι χρειάζεται να ξέρεις.

Είσαι μάνα, είσαι σύζυγος, είσαι κόρη, αδελφή και θεία.

Αρκετά.

Είναι όπως όταν εξακολουθείς να κοιτάς στον καθρέφτη

κι εξακολουθείς ν’ απορείς.

Μα δεν μ’ αναγνωρίζω μέσα σ’ όλα αυτά, να λες.

Δεν θα ‘ναι ποτέ αρκετά.

Κασιώτη Δέσποινα©