Μα επιτέλους… υπάρχει αγάπη;
Όχι αυτή η δήθεν, η έτσι για να έχουμε να λέμε, αλλά η
ανιδιοτελής εκείνη που τη νιώθεις μέχρι τα βάθη της ψυχής. Είμαι σίγουρη πως
όλοι θα βιαστούν να απαντήσουν καταφατικά, βέβαιοι πως την έχουν γνωρίσει κι οι
ίδιοι, χαμογελώντας αυτάρεσκα με ύφος εκατό καρδιναλίων αναρωτώμενοι «μα τι μας
λέει τώρα ετούτη; Φυσικά και υπάρχει αγάπη.»
Θα ήθελα όμως πριν βιαστείτε να απαντήσετε, να πάρετε πρώτα
μια βαθιά αναπνοή, να κλείσετε τα μάτια και να μετρήσετε μέχρι το δέκα. Έτσι
μου έλεγε η μανούλα μου όταν μικρό παιδάκι
βιαζόμουν να δώσω απαντήσεις, αυτό να κάνεις και θα σε γλιτώσει από
πολλές αναποδιές, ποτέ να μην απαντάς αν δεν μετρήσεις πρώτα μέχρι το δέκα.
Θα μου πείτε τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά;
Θα σας απαντήσω αμέσως ή… μάλλον αφού μετρήσω πρώτα μέχρι το
δέκα!
Ένα…δύο…τρία…
Τι είπατε; Να μετράω πιο γρήγορα; Φυσικά. Γιατί όλοι είστε
βιαστικοί και δεν έχετε χρόνο για χάσιμο. Κι επιτέλους πώς γίνεται να μην καταλαβαίνω
ότι δεν υπάρχει χρόνος να περιμένει κανείς για ν’ ακούσει τι έχω να του πω!
Έχουμε κρίση! Κρίση παιδάκι
μου!
Κρίση οικονομική, κοινωνική, ερωτική, κρίση από δω κρίση από
κει, κρίση γενικώς.
Κρίση στην τσέπη, κρίση στο μυαλό και κρίση στη ψυχή! Αυτή
κι αν είναι κρίση!
Μήπως τελικά το ξανασκέφτηκες; Ξέρεις τι εννοώ, το θέμα της αγάπης
ντε!
Κι αν δεν το ξανασκέφτηκες προς το παρόν, είμαι σίγουρη πώς
θα το ξανασκεφτείς στο άμεσο μέλλον. Όταν θ’ αρχίσουν να στοιβάζονται λογαριασμοί,
ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ και όλα τα λοιπά ακρωνύμια
που μπορείς να φανταστείς.
Απαισιόδοξη είμαι; Ρεαλίστρια θα έλεγα αλλά όπως και να με χαρακτηρίσεις
μία είναι η ουσία! Δεν είμαι καθόλου μα καθόλου σίγουρη πως υπάρχει αληθινή και
άνευ όρων αγάπη. Και για να τελειώνουμε μ’ αυτή την ιστορία σας προκαλώ έτσι
για φινάλε να μου περιγράψετε τη στιγμή εκείνη που εσείς νιώσατε την αγάπη.
Είτε γιατί αγαπήσατε εσείς πολύ είτε γιατί αγαπηθήκατε πολύ!
Κι επειδή γνωρίζω πως οι περισσότεροι είστε ντροπαλοί θα
ξεκινήσω εγώ. Ομολογώ λοιπόν ότι αγάπησα μόνο μια φορά, κι αυτή τη μοναδική
φορά ήταν η μόνη που δεν κατάφερα να πω σ’ αγαπώ. Δεν μπόρεσα! Κάθε φορά που
πήγαινα να το πω κάτι γινόταν και σκάλωναν οι λέξεις στο λαιμό μου. Πνιγόμουν,
μπέρδευα τα λόγια μου και δεν έβγαιναν με τίποτα. Ύστερα γύρναγα στο σπίτι,
εκνευρισμένη. Χτύπαγα τα πόδια με δύναμη στο πάτωμα και ούρλιαζα μόνη μου «σ’ αγαπώωω»
μέχρι που έκλεινε ο λαιμός μου από τις φωνές. Τώρα αν ήταν αληθινή αγάπη… τι να
σας πω ίσως και να ήταν ή… ίσως πάλι όχι. Δεν πρόλαβα να καταλάβω. Αν αγαπήθηκα; Ω! φυσικά και αγαπήθηκα. Εννοείτε
πώς ενέπνευσα μεγάλη αγάπη, μην τρελαθούμε τώρα!!! Αγαπήθηκα πολύ, αλλά
αγαπήθηκα λάθος. Πώς λάθος; Πάλι σας το χάλασα, ε; Αυτό όμως είναι μια άλλη
ιστορία που θα αναλύσουμε μια άλλη φορά!
Την…. Αγάπη μου!!!!! (που ίσως τελικά και να υπάρχει. Λέμε τώρα…)
Κασιώτη Δέσποινα ©
