Και τι απέμεινε;

Αφήσαμε ανοικτό το φως στο μαγαζί

και φύγαμε

τότε θυμήθηκα κι έκανα να γυρίσω πίσω

Αδύνατον

αποκλειστήκαμε απ’ τα χιόνια

βρέθηκα  ολομόναχη

κάτω από το υπόστεγο

μάταια προσμένοντας το χιονιά να σταματήσει

Οι φίλοι μέσα από τα ζεστά παράθυρα

Ανυποψίαστοι

με το κορμί της νιότης

να μοιράζονται τη φλόγα από το τζάκι

Είναι η συνήθεια που με κράτησε απ’ έξω

Φευγάτη η ψυχή από καιρό

Κι απορώ που ήρθε η ώρα

η ζωή στη λήθη να περάσει.

Και τι απέμεινε;

Σαν γύρισα τ’ άλλο πρωί στο μαγαζί

Δεν πίστεψα

Στο φως που είδα μέσα από το τζάμι.

Κασιώτη Δέσποινα ©