Κενό

Άδεια ψυχή

ούτε χαρές

ούτε λύπες

ούτε έρωτες

μόνο φόβοι

-έγκλημα σχεδόν-

να είσαι ευχαριστημένος μου λες

έχεις γλιτώσει

δεν τολμώ κι έπαψα ν’ ακολουθώ τη ζωή σιγά σιγά

κατάφερα να σβήσω τη δίψα

τον τελευταίο καιρό στέγνωσαν οι επιθυμίες

κι όμως κάποτε ήμουνα παιδί κι έτρεχα στα σοκάκια ιδρωμένος

δίχως να γίνομαι κομμάτια, δίχως να ξοδεύω όνειρα

καμιά φορά πάλι, δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε το σκοτάδι που εμείς πρώτοι

αφήσαμε τις λέξεις να σταθούν, πάνω ακριβώς απ’ το τραπέζι

έπειτα σκύψαμε στο πιάτο μας, πάνε κάμποσα χρόνια θυμάμαι,

μείνανε μόνο κάτι αποτσίγαρα σβησμένα

και μια ανάμνηση που με ρωτά τι άλλο θέλω…

Κασιώτη Δέσποινα ©

Αίσθηση Ζωής

Μια μέρα θα φτάσω ως τ’ αστέρια, ντυμένη στα λευκά

-να είμαι εγώ-

αλλιώτικη

Πώς αλλιώς;

Έχω για προίκα ένα μπαούλο κλειδωμένο

και το κλειδί να μοιραστώ

λίγη θάλασσα και λίγο ουρανό

να ψηλώνει η ψυχή σε κάθε κρυφοκοίταγμα

οι λέξεις να μετράνε στιγμές

και οι σκέψεις χρόνια

Πώς αλλιώς;

Ν’ αλλάζουν όψη τα σκοτάδια

σε κάθε βήμα της μοναξιάς

Όταν βγαίνει ο ήλιος  να γίνομαι φως,

να υπάρχω.

Κάπως έτσι αλλάζει κι ο κόσμος

που συνήθισα.

Ανάμεσα σε κρυφές ματιές,

πέντε δέκα ανοίγματα των χεριών,

βήματα δειλά·

με προθυμία να κολυμπήσω βαθιά

και φτερά να πετάξω μακριά.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος…

Κασιώτη Δέσποινα ©

Κοίτα...

Μη ρωτάς.

Λέξεις,σκέψεις,

αλήθειες που δεν φτάνουν στα χείλη

μη ρωτάς.

Κράτα τις σιωπές

που βολεύτηκαν

σε χρόνια αθόρυβα, σε μέρες μίζερες

και καρτερούν

σαν πλάσματα ανεπιθύμητα

αναμνήσεις ατάραχες

Μη ρωτάς.

Σε έναν κόσμο αφύλαχτο

κάποτε θα ξυπνήσουν τα χείλη

όταν τ’ αγγίξουν οι λέξεις.

Όμως πρόσεξε!

Μες στη νύχτα,

δυο κορμιά

δύσκολα προσποιούνται·
συντροφιά ξοδεύουν τη σιωπή

σ’ ένα πάθος

χωρίς δύναμη

για το πάντα και το ποτέ.

Μη ρωτάς.

Κοίτα γύρω σου…

Κασιώτη Δέσποινα©