Μια μέρα θα φτάσω ως τ’ αστέρια, ντυμένη στα λευκά
-να είμαι εγώ-
αλλιώτικη
Πώς αλλιώς;
Έχω για προίκα ένα μπαούλο κλειδωμένο
και το κλειδί να μοιραστώ
λίγη θάλασσα και λίγο ουρανό
να ψηλώνει η ψυχή σε κάθε κρυφοκοίταγμα
οι λέξεις να μετράνε στιγμές
και οι σκέψεις χρόνια
Πώς αλλιώς;
Ν’ αλλάζουν όψη τα σκοτάδια
σε κάθε βήμα της μοναξιάς
Όταν βγαίνει ο ήλιος
να γίνομαι φως,
να υπάρχω.
Κάπως έτσι αλλάζει κι ο κόσμος
που συνήθισα.
Ανάμεσα σε κρυφές ματιές,
πέντε δέκα ανοίγματα των χεριών,
βήματα δειλά·
με προθυμία να κολυμπήσω βαθιά
και φτερά να πετάξω μακριά.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος…
Κασιώτη Δέσποινα ©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου