Άδεια ψυχή
ούτε χαρές
ούτε λύπες
ούτε έρωτες
μόνο φόβοι
-έγκλημα σχεδόν-
να είσαι ευχαριστημένος μου λες
έχεις γλιτώσει
δεν τολμώ κι έπαψα ν’ ακολουθώ τη ζωή σιγά σιγά
κατάφερα να σβήσω τη δίψα
τον τελευταίο καιρό στέγνωσαν οι επιθυμίες
κι όμως κάποτε ήμουνα παιδί κι έτρεχα στα σοκάκια ιδρωμένος
δίχως να γίνομαι κομμάτια, δίχως να ξοδεύω όνειρα
καμιά φορά πάλι, δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε το σκοτάδι που
εμείς πρώτοι
αφήσαμε τις λέξεις να σταθούν, πάνω ακριβώς απ’ το τραπέζι
έπειτα σκύψαμε στο πιάτο μας, πάνε κάμποσα χρόνια θυμάμαι,
μείνανε μόνο κάτι αποτσίγαρα σβησμένα
και μια ανάμνηση που με ρωτά τι άλλο θέλω…
Κασιώτη Δέσποινα ©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου