Έρωτας

Υπάρχει μια στιγμή μες στη νύχτα

-ξένη, βγαλμένη από όνειρο

υψώνεται στις σκιές, στον παγωμένο ουρανό

σαν αλήθεια που βασανίζει ο έρωτας πότε πότε

κρύβοντας το κακό ανάμεσα στ’ άστρα

Τις δυνάμεις μου χάνω (η ανόητη)

οδηγώντας τη ψυχή μου σε μονοπάτια δύσβατα

σε στεριά και σε θάλασσα

κρατώντας την καρδιά φυλαγμένη στη χούφτα

τις σκέψεις ανάμεσα σε στίχους

ό,τι πολύτιμο,

αμαρτίες που συνωστίζονται στο σκοτάδι

και κυκλώνουν

Το χέρι δεν τρέμει κι ουρανός τι όμορφος που είναι

Χάνει κανείς τα λογικά του καμιά φορά

Θα με συγχωρήσουν κάποτε,

όταν το πνεύμα πάψει ν’ αποκρίνεται στις

έσχατες κραυγές της ψυχής

άλλωστε,

πόσο θανάσιμος μπορεί ο έρωτας να γίνει;

Κασιώτη Δέσποινα ©