Αγάπη

Ήταν η ζωή μου ρούχο πολυφορέμενο στο χρώμα της φουρτουνιασμένης θάλασσας

μέρα με λιακάδα την ακούμπησα στην ακροθαλασσιά

κι ήρθα να σε βρω γυμνή διασχίζοντας τη χώρα

Περιπλανήθηκα ανάμεσα σε λέξεις που μεγαλώνουν τις αποστάσεις,

σε σιωπές που αυξάνουν το χρόνο  

αναπνέοντας τη μυρωδιά του ήλιου και της αρμύρας στα στενά σοκάκια του Νησιού

χωρίς να έχω μάθει ακόμα να προφέρω τ’ όνομα σου

Υπάρχει μια λεπτομέρεια στη διαδρομή

που δείχνει τον τρόπο για να εισχωρήσει η γνώση σαν μια πιθανότητα

που αντικαθιστούν οι αναμνήσεις

κι όμως εγώ ζεσταίνομαι όταν μοναχό του το φεγγάρι αγκαλιάζει τη νύχτα

εξαντλημένη και σακατεμένη τόσα χρόνια βαδίζοντας άφοβα

για να σε βρω πού,

ποιος ξέρει;

Κασιώτη Δέσποινα