Τόση σιωπή που δεν αντέχεις να την νιώθεις. Ρίγησα από την
παγωνιά της.
Κι όμως είσαι εδώ. Η ανάσα σου ρυθμική.
Αλλά εγώ τόση μοναξιά
πώς την γνωρίζω; Τόση σιωπή πώς την νιώθω; Τόση απόσταση πώς την έχω;
Ξύπνησα νωρίς. Τη στιγμή που το απόλυτο σκοτάδι ενώνεται με
το πρώτο φως της αυγής. Οι στάλες της βροχής χτυπούν απαλά το τζάμι κι εγώ χάνω
την απελπισία μου κρυφοκοιτώντας πίσω απ’ τις κουρτίνες.
Ξύπνησα νωρίς. Μα είναι τόσο αργά αν το σκεφτεί πραγματικά
κανείς. Ο χρόνος δεν έχει τίποτα κοινό με τη θλίψη μου. Είναι σαν να ξεμακραίνω
για μια στιγμή απ’ τη ζωή κι έπειτα να επιστρέφω όπως το φθινόπωρο, γυμνή στο
θαμπό φως μιας λάμπας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, φεύγω λίγο λίγο σαν μια ψευδαίσθηση,
σαν ένα όνειρο που χάθηκε στο χθες και πάντα επιστρέφω κι όλα είναι ίδια.
Ξύπνησα νωρίς. Η μυρωδιά του καφέ, το άρωμα απ’ τα
τριαντάφυλλα, οι στάλες της βροχής, τα σύννεφα.
Θυμάμαι τη θάλασσα. Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε;
Δεν θα μπορούσα να πω με βεβαιότητα έτσι κυκλωμένη απ’ την
ανάσα σου.
Κάποιες φορές πάλι ζωντανεύουν οι ήχοι, όχι σαν ανάμνηση… μα σαν να μην έπαψαν ποτέ να υπάρχουν μέσα μου.
Κασιώτη Δέσποινα ©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου