Ευθύνη

Περιμένω

θαρρείς και ο κόσμος μυρίζει γαρύφαλλα

από εκείνα που κρατούν στα χέρια ξανθές κοπέλες 

Τέσσερις και δέκα λεπτά

είναι τόσο ήρεμα στη γη

θα πρέπει απλά να κουράστηκε η ψυχή

Η καρδιά χτυπά κι ακούει μόνο, σαν θαύμα

καταλαβαίνει τις λέξεις, το θρόισμα των δέντρων·

θαρρείς και πίστεψα την ευωδιά της άνοιξης

γι’ αυτό ας είναι μάρτυρας το φως των αστεριών, όπου πλαγιάζουν οι ελπίδες

με τη μορφή του φλογισμένου έρωτα

Αν η φωτιά ανάψει εξαρχής

παίρνει ένα παράξενο χρώμα η ζωή, σαν λαχτάρα

που περιμένει να περάσει ο αναστεναγμός

Κάποια μέρα ανηφορίζοντας στα σοκάκια

με τα όνειρα της ποίησης, μοιάζει θαυμάσιο να θυμάμαι τον ουρανό

καθώς ο ήλιος κρύβεται

κι αυτά που μέχρι τώρα έγραφα για μένα μεγάλη ευθύνη

Αλίμονο…

Κασιώτη Δέσποινα ©

Ζωή

Υπάρχουν δύο φωτιές

η μία εκείνη που καίει τα στήθια - αόρατη, σκοτεινή

της ψυχής γητεύτρα, δύσκολο να την πολεμήσεις

σαν κυνηγημένος με τα μάτια χαμηλωμένα

πότε μαλώνεις με τη μοίρα πότε την καταριέσαι

κι η άλλη, εκείνη η πιο δυνατή που καίει τη λογική

της ζωής πλανεύτρα - παγωμένη,  κοφτερή

σαν την τελευταία ανάσα με μάτια βουρκωμένα

πότε αποδέχεσαι τη θλίψη πότε την λαχταράς

Κάθε πρωί 

εξαντλημένος από τα όνειρα της νύχτας

βγαίνεις στο μπαλκόνι να μυρίσεις το άρωμα των λουλουδιών

Μαγεμένος από τις φλόγες σαν ν’ ανατέλλει για πρώτη φορά

αφήνεις πίσω σου το σκοτάδι, μια μακρινή υπόσχεση

σαν να το αποχαιρετάς κι ας υποκρίνεσαι

και κάπως έτσι μοιάζει να μην έχει  αυτός ο δρόμος

επιστροφή.

Κασιώτη Δέσποινα ©