η μία εκείνη που καίει τα στήθια - αόρατη, σκοτεινή
της ψυχής γητεύτρα, δύσκολο να την πολεμήσεις
σαν κυνηγημένος με τα μάτια χαμηλωμένα
πότε μαλώνεις με τη μοίρα πότε την καταριέσαι
κι η άλλη, εκείνη η πιο δυνατή που καίει τη λογική
της ζωής πλανεύτρα - παγωμένη, κοφτερή
σαν την τελευταία ανάσα με μάτια βουρκωμένα
πότε αποδέχεσαι τη θλίψη πότε την λαχταράς
Κάθε πρωί
εξαντλημένος από τα όνειρα της νύχτας
βγαίνεις στο μπαλκόνι να μυρίσεις το άρωμα των λουλουδιών
Μαγεμένος από τις φλόγες σαν ν’ ανατέλλει για πρώτη φορά
αφήνεις πίσω σου το σκοτάδι, μια μακρινή υπόσχεση
σαν να το αποχαιρετάς κι ας υποκρίνεσαι
και κάπως έτσι μοιάζει να μην έχει αυτός ο δρόμος
επιστροφή.
Κασιώτη Δέσποινα ©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου