θαρρείς και ο κόσμος μυρίζει γαρύφαλλα
από εκείνα που κρατούν στα χέρια ξανθές κοπέλες
Τέσσερις και δέκα λεπτά
είναι τόσο ήρεμα στη γη
θα πρέπει απλά να κουράστηκε η ψυχή
Η καρδιά χτυπά κι ακούει μόνο, σαν θαύμα
καταλαβαίνει τις λέξεις, το θρόισμα των δέντρων·
θαρρείς και πίστεψα την ευωδιά της άνοιξης
γι’ αυτό ας είναι μάρτυρας το φως των αστεριών, όπου
πλαγιάζουν οι ελπίδες
με τη μορφή του φλογισμένου έρωτα
Αν η φωτιά ανάψει εξαρχής
παίρνει ένα παράξενο χρώμα η ζωή, σαν λαχτάρα
που περιμένει να περάσει ο αναστεναγμός
Κάποια μέρα ανηφορίζοντας στα σοκάκια
με τα όνειρα της ποίησης, μοιάζει θαυμάσιο να θυμάμαι τον
ουρανό
καθώς ο ήλιος κρύβεται
κι αυτά που μέχρι τώρα έγραφα για μένα μεγάλη ευθύνη
Αλίμονο…
Κασιώτη Δέσποινα ©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου