Τον γνώρισα πολύ νωρίς το θάνατο, τον μίσησα γι’ αυτό. Μου
πήρε κάποιον πολύτιμο και δεν τον συγχώρησα ποτέ. Χρόνια ολόκληρα απέφευγα ότι
μύριζε θάνατο και σκοτάδι. Κι ύστερα πέρασαν τα χρόνια καταλάγιασε ο θυμός μου
μα το μίσος μου άλλαξε. Δεν ήταν πια μίσος έγινε αγάπη. Τον αγάπησα σαν φίλο
μου, σα σύμμαχο μου κι ευχόμουν να ρθει να με βρει τα κρύα βράδια. Το ευχόμουν
με όλη τη δύναμη της ψυχής μου μ’ αυτός δεν ήρθε ποτέ. Κλεινόμουν στην κάμαρα
μου, έσβηνα τα φώτα και ούρλιαζα. Για τα παιδικά χρόνια που μου έκλεψαν, για τα
χαμένα όνειρα μου, για τις μάχες που έδινα κάθε μέρα, για το σταυρό που
κουβαλούσα, για όσα άφησα να γλιστρήσουν απ’ τα χέρια μου, για τους φόβους που
με κράτησαν δέσμια. Κι ήταν τότε που έλεγα με νίκησες ζωή, θέλω το θάνατο.
Ύστερα,
έτσι ξαφνικά χτυπούσε η πόρτα κι έμπαινε σαν ήλιος μες στην
κάμαρα, το παιδί μου, μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη κι ένα «Είσαι καλά, μαμά;»
Και τότε ήξερα πως δεν με νίκησε η ζωή, εγώ την νίκησα. Στο
χαμόγελο αυτού του παιδιού, στο χάδι του και στο φιλί του. Τώρα πια το ξέρω
καλά.
Κασιώτη Δέσποινα©
