Να ᾿χα μια πιθαμή
γαλάζιας θάλασσας δική μου
ν’ αρμενίζω
κάθε μέρα τα όνειρα της νύχτας
κι ύστερα από
τη μέση του πελάγου να κοιτάζω τη στεριά
με νοσταλγία,
θαρρείς και μου
λείπει η συνήθεια της
Να ᾿χα κι ένα μικρό
άσπρο σύννεφο δικό μου
ν’ ανταμώνω
κάθε μέρα το χάδι του ήλιου
κι ύστερα από
τη μέση τ’ ουρανού να κοιτάζω τη γη
με λαχτάρα,
θαρρείς και
πεθυμώ την τιμωρία της
Να μην ξεχάσω
αύριο
να κρύψω λίγο φεγγάρι
μιας
νύχτας δάκρυα κι ένα
κρυφό
αναστεναγμό στη χούφτα μου
-έτσι
για να ᾿χω
κάτι να κρατώ όταν καίγομαι…
Κασιώτη Δέσποινα©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου