Τα δέντρα

Θέλω να σας μιλήσω για τα δέντρα

πάνω τους σκαρφάλωνα σαν ήμουνα παιδί

Νόμιζα πως θα φτάσω στον ουρανό

λίγο αν απλώσω τα χέρια χωρίς να διστάσω

Θέλω να σας μιλήσω για τα δέντρα

ακόμα στέκουν προσοχή

σιωπηλά περνάνε τον καιρό τους

χωρίς παράπονο, χωρίς ντροπή

Τις μέρες φυλακίζουνε τον ήλιο στα κλαριά τους

τις νύχτες στα πουλιά χαρίζουν τη φωλιά τους

Θέλω να σας μιλήσω για τα δέντρα

πάνω τους ονειρευόμουνα ταξίδια μακρινά

Νόμιζα πως θα φτάσω στα πέρατα της γης

πουλί δεν ήμουν μα είχα ανθρώπινα φτερά

Θέλω να σας μιλήσω για τα δέντρα

που έχουν τις ρίζες τους βαθιά στη γη

που δεν φοβούνται μήτε φύσημα ανέμου 

μήτε βροχή

Χωρίς να είμαι πια παιδί

Χωρίς να έχω πια φωνή.

Κασιώτη Δέσποινα©

Το τραγούδι σου

Νυχτώνει

Ξεκλειδώνουν οι αναμνήσεις

Αλήθειες που ζουν στο παρόν

Περιμένοντας τις σιωπές

Να γεμίσουν με ψιθυρίσματα

Μελωδίες αποθηκευμένων ονείρων

Ανοίγουν τις πόρτες της ψυχής

Νυχτώνει

Μεταμφιέζονται οι προσδοκίες

Προσευχές που εισακούστηκαν

Περιμένοντας τις απουσίες

Να λιγοστεύουν με περιπλανήσεις

Μοιρολόγια ξεχασμένα στο χρόνο

Σφραγίζουν τους λυγμούς της καρδιάς

(Κλείνω τα μάτια)

Ώρες της θύμησης

Θολές εικόνες η θάλασσα

Οι κραυγές των γλάρων

Το φύσημα του ανέμου στα μαλλιά σου

Το τραγούδι σου όμως

Σιγανός ρυθμός μέσα μου

Δυναμώνει όταν παλεύω με το σκοτάδι

Κι ας είναι ακόμη

Πολύ μακριά

Η αυγή.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Εκδρομή που δεν ματαίωσες

Τις εικόνες και τους ήχους από τα παιδικά παιχνίδια

μη βιαστείς ν’ αφήσεις πίσω, όσο μπορείς.

Από τα χρόνια που σουλατσάρεις περιμένοντας

να δοκιμάσεις μοναδικές συγκινήσεις

συνήθως οι βραδινοί περίπατοι μουλιάζουν στο κλάμα.

Τα πρωινά μονάχα να μην ξεχνάς                      ν’ απελευθερώνεσαι.

Με το σακίδιο της μνήμης γεμάτο πάντα

να αποφεύγεις καθορισμένες διαδρομές χωρίς              να υπάρχει λόγος

προχωρώντας με ζήλο μπροστά, για την περιπέτεια

για την τύχη.

Τις απώλειες, τα πληγιασμένα πόδια, την κούραση

μη φοβηθείς

τα χρόνια που περιφέρεσαι άσκοπα μη μετράς

μονάχα φρόντισε ως την τελευταία ανάσα τα όνειρα.

Σε όσους δρόμους

κι αν σχεδιάσεις να βαδίσεις

πάντα αλλού θα βρίσκεσαι

σαν εκδρομή που ματαίωσες την τελευταία στιγμή.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Στη βροχή, για να μη φαίνομαι δακρυσμένη

Τόσα χρόνια περιφέρομαι στη βροχή

όχι από τύψεις

σπαταλώντας το χρόνο μου

(πάντα γνώριζα πως υπάρχει διαφυγή)

μα από φόβο

μην αντέχοντας τα δάκρυα μου στη λιακάδα.

Η βροχή νυσταγμένη

καληνύχτισε τον ήλιο που πρόβαλε δειλά

Κι ένιωσα εκείνη τη στιγμή

την υγρασία στα μάτια μου.

Λίγο  λυπήθηκα μονάχα

καθώς αντίκρισα το γαλάζιο.

Ίσως αύριο

αφήσω πίσω μου τη θλίψη κι ακολουθήσω

τις μυρωδιές απ’ το νοτισμένο χώμα.

Ίσως αύριο

σταθώ για λίγο με θάρρος στον ήλιο

μα αυτή η ευλογημένη βροχή μόλις σταματά

ξαναρχίζει.

Κασιώτη Δέσποινα©

Απόλυτη Ελευθερία

Mόνο τα βράδια

αναρωτιέμαι

πού βρίσκεται αυτή η ελευθερία που μου υποσχέθηκα

Να της απλώσω το χέρι

να κατακτήσουμε

να δούμε

να αφεθούμε

Βρίσκω μπροστά μου κάγκελα

(του μπαλκονιού)

και σταματώ

Μέσα στο σπίτι όμως

πάω όπου θέλω

στο δωμάτιο

στο μπάνιο

στην κουζίνα

Ελεύθερη, απολύτως ελεύθερη.

Κασιώτη Δέσποινα ©