Σε τούτη τη θάλασσα
έχω αφήσει κρυφά μες στα κύματα
επιθυμίες και λαχτάρες
Τα όνειρα μου
τα καλοκαίρια των παιδικών μου
χρόνων
για να της μοιάζουν
Εκείνη μου χάρισε ένα κοχύλι της
να θυμάμαι– κι έτσι
μπορώ να συγχωρώ τη μοναξιά
Η ζωή θα έπρεπε να ‘ναι η μυρωδιά
της
κάθε που ανασαίνω
να την νιώθω μέσα μου
Μόνο αν φύγω θα σωθώ
από τούτη τη θάλασσα
μέχρι τότε όμως
έχω πάντα
το τραγούδι των γλάρων
ένα αεράκι δροσιάς
όσο θέλω γαλάζιο
Η Ρόδος
φάρος σταθερός
Η μοναξιά καράβι
σιμώνει μέρα τη μέρα
τα βράδια στο κατάστρωμα
λαθρεπιβάτης η ψυχή
παρέα με τα θαύματα τ’ ουρανού
να εύχεται για ούριο άνεμο.
Κασιώτη Δέσποινα©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου