Ημέρα Πρώτη
Ο χρόνος δεν
έχει καμία σημασία.
Ο τόπος όμως
μεγάλη.
Σ’ ένα σπίτι
βουβό, πίσω από κλειστά παράθυρα.
(Ευτυχώς για
μένα με τραβηγμένη την κουρτίνα.)
Περνάνε πολύ
αργά οι μέρες όταν βλέπεις τη ζωή πίσω από ένα παράθυρο να προσπερνάει χωρίς να
νοιάζεται αν υπάρχεις.
Απ’ έξω
περαστικοί που βιάζονται κάπου να φτάσουν δίχως να σταματούν λεπτό, δίχως να
κοιτάνε γύρω τους για ανθρώπους εγκλωβισμένους και κλειστά παράθυρα.
Θέλεις να
φωνάξεις, μα η φωνή σου τις περισσότερες φορές δεν φτάνει μέχρι έξω.
«Ε! Εσύ που
περνάς βιαστικός και δε γυρνάς ούτε λεπτό, πες μου πού πας; Θέλω κι εγώ κάπου
να πάω. Βιαστικά χωρίς να σταματώ λεπτό. Θέλω κι εγώ να έχω ένα προορισμό στη
ζωή μου, κάπου να πηγαίνω, κάπου να
φτάνω κι ύστερα πάλι απ’ την αρχή να ξεκινώ για κάπου πιο πέρα, πιο μακριά, πιο
βιαστικά.»
Γυρίζω το
βλέμμα μου στον ουρανό.
Ο ήλιος από
ψηλά σαν να μου γνέφει συνωμοτικά· εδώ είμαι εγώ να σε φωτίζω, θα βρεις το δρόμο
σου.
Μα εγώ βλέπω
γύρω μου μονάχα σκοτάδι.
Μόνιμα
καθισμένη πλάι στο παράθυρο να περιμένω.
Αν με
ρωτήσεις τι περιμένω δεν έχω κάτι να σου πω. Απλά περιμένω.
Ίσως τη ζωή
να μου δείξει το δρόμο, ίσως το δρόμο να μου δείξει τη ζωή.
Ίσως αυτό το
κάπου, να έρθει να με βρει.
Ίσως να μου
γνέψει, ίσως να το ακολουθήσω, ίσως να το βρω.
Να γίνω εγώ ένας
βιαστικός περαστικός.
Να μου φωνάζουν
άνθρωποι απ’ τα κλειστά παράθυρα μια μέρα…
«Στάσου! Πού
πας; Θέλω να ρθω μαζί σου»
Κασιώτη Δέσποινα ©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου