Αγάπη

Ήταν η ζωή μου ρούχο πολυφορέμενο στο χρώμα της φουρτουνιασμένης θάλασσας

μέρα με λιακάδα την ακούμπησα στην ακροθαλασσιά

κι ήρθα να σε βρω γυμνή διασχίζοντας τη χώρα

Περιπλανήθηκα ανάμεσα σε λέξεις που μεγαλώνουν τις αποστάσεις,

σε σιωπές που αυξάνουν το χρόνο  

αναπνέοντας τη μυρωδιά του ήλιου και της αρμύρας στα στενά σοκάκια του Νησιού

χωρίς να έχω μάθει ακόμα να προφέρω τ’ όνομα σου

Υπάρχει μια λεπτομέρεια στη διαδρομή

που δείχνει τον τρόπο για να εισχωρήσει η γνώση σαν μια πιθανότητα

που αντικαθιστούν οι αναμνήσεις

κι όμως εγώ ζεσταίνομαι όταν μοναχό του το φεγγάρι αγκαλιάζει τη νύχτα

εξαντλημένη και σακατεμένη τόσα χρόνια βαδίζοντας άφοβα

για να σε βρω πού,

ποιος ξέρει;

Κασιώτη Δέσποινα

Ευκαιρία

Αμφιβολίες

πέφτουν με θόρυβο στο πάτωμα

μέρες και νύχτες

γλιστράω ψάχνοντας την αλήθεια

θυμάμαι πόσο συχνά ήμουν λυπημένη

ο χρόνος  όμως μεταμορφώνει

ξέρω πως όλα είναι απατηλά μα

κάτι μέσα μου ψιθυρίζει μια λέξη που θα μηδένιζε

τις αποστάσεις, το χρόνο

ένας αέρας μεταφέρει προς εμένα ότι έχει φύγει

σαν μια πιθανότητα την τελευταία στιγμή

Αύριο όπως μια οποιαδήποτε μέρα

(ο ήλιος βγαίνει από συνήθεια)

είναι η ευκαιρία…

Κασιώτη Δέσποινα ©

Από το ημερολόγιο μου ΧΙΙΙ

Ημέρα ΧΙΙΙ

Ξύπνησα νωρίς. Όχι δεν άκουσα κάποιο θόρυβο. Από την απόλυτη ησυχία.

Τόση σιωπή που δεν αντέχεις να την νιώθεις. Ρίγησα από την παγωνιά της.

Κι όμως είσαι εδώ. Η ανάσα σου ρυθμική.

 Αλλά εγώ τόση μοναξιά πώς την γνωρίζω; Τόση σιωπή πώς την νιώθω; Τόση απόσταση πώς την έχω;

Ξύπνησα νωρίς. Τη στιγμή που το απόλυτο σκοτάδι ενώνεται με το πρώτο φως της αυγής. Οι στάλες της βροχής χτυπούν απαλά το τζάμι κι εγώ χάνω την απελπισία μου κρυφοκοιτώντας πίσω απ’ τις κουρτίνες.  

Ξύπνησα νωρίς. Μα είναι τόσο αργά αν το σκεφτεί πραγματικά κανείς. Ο χρόνος δεν έχει τίποτα κοινό με τη θλίψη μου. Είναι σαν να ξεμακραίνω για μια στιγμή απ’ τη ζωή κι έπειτα να επιστρέφω όπως το φθινόπωρο, γυμνή στο θαμπό φως μιας λάμπας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, φεύγω λίγο λίγο σαν μια ψευδαίσθηση, σαν ένα όνειρο που χάθηκε στο χθες και πάντα επιστρέφω κι όλα είναι ίδια.

Ξύπνησα νωρίς. Η μυρωδιά του καφέ, το άρωμα απ’ τα τριαντάφυλλα, οι στάλες της βροχής, τα σύννεφα.

Θυμάμαι τη θάλασσα. Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε;

Δεν θα μπορούσα να πω με βεβαιότητα έτσι κυκλωμένη απ’ την ανάσα σου.
 

Κάποιες φορές πάλι ζωντανεύουν οι ήχοι, όχι σαν ανάμνηση… μα σαν να μην έπαψαν ποτέ να υπάρχουν μέσα μου.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Επιλογή

Για καιρό

ασφυκτιάς, πνίγεσαι, νιώθεις εγκλωβισμένος

διέξοδος

ακριβώς εκεί που δεν κοιτάζεις

κοιτάς ξανά

απομακρύνεσαι

η αρχή διστακτική, ύστερα αποφασιστική

χιλιάδες πράγματα

πίσω σου συμβαίνει κάτι

απορείς που τίποτα δεν έχει αλλάξει

παρά μονάχα η απόσταση

βυθίζεσαι

παρασυρμένος σε θολά νερά

η επιλογή

να αφεθείς ή να παλέψεις

τα δεσμά που σε εμποδίζουν

η αδυναμία να αντιδράσεις

ο φόβος

το ρίσκο

η ζωή

Κασιώτη Δέσποινα ©