Από το ημερολόγιο μου X

Ημέρα Δέκατη

Όταν μπορείς και ονειρεύεσαι…

Αλλά με ποιο τρόπο;

Πού βρίσκεις τη δύναμη;

Πού βρίσκεις όνειρα;

Κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο

και το βλέμμα παγώνει

Ηττήθηκα

Στη ζωή μου δεν έχω χώρο

να κατοικήσουν τα όνειρα

Στην ψυχή μου δεν έχω αποθέματα

να σηκώσω το βάρος

Εξάντλησα κάθε μου λέξη

Χάθηκα στη σιωπή

Κάποια στιγμή πίσω απ’ το τζάμι

στάθηκε μια όμορφη κοπέλα

μ’ ένα μαντήλι στα μαλλιά

Πέρασαν τόσα μπροστά απ’ τα μάτια της

Ένα δάκρυ βρήκε διέξοδο

κύλησε βουβό στο πάτωμα

Θα ‘λεγες πως ήθελε να ξεπλύνει τη θλίψη

Σκέφτηκε κανείς να ρωτήσει γιατί;

Κασιώτη Δέσποινα ©

Από το ημερολόγιο μου IX

Ημέρα Ένατη

Δεν ξέρω που βρίσκομαι

Κοιμάμαι και

Ξυπνάω σ’ έναν κόσμο που δεν μου μοιάζει

Σαστισμένη κοιτάω γύρω

Άνθρωποι εξακολουθούν να περπατούν βιαστικοί

Η ζέστη ανυπόφορη

Ιδρώτας κι αρμύρα

Μυρωδιές καλοκαιριού
Να περπατήσω λίγο στην άκρη της θάλασσας θέλω 

Εκεί που σκάει το κύμα

Να βρω τη χαμένη μου αθωότητα

Έχει πανσέληνο απόψε

Επηρεάζομαι

Δρόμος στρωμένος με χρυσό

Αυτόν θα πάρω

Όταν μπορείς και ονειρεύεσαι

Όλα είναι δυνατά.

Κασιώτη Δέσποινα © 

Από το ημερολόγιο μου VIII

Ημέρα Όγδοη

Κι όμως ουρλιάζουν οι σιωπές

άλλο αν εγώ δεν τις ακούω

Το φως πληγώνει

κλείνω τα μάτια

τα όνειρα πληγώνουν

κλείνω το μυαλό

Δεν ακούω

δεν βλέπω

μία μία οι αισθήσεις σταματούν να λειτουργούν

είναι καλύτερα έτσι

για μένα

για σένα

για όλους

Ένα φλιτζάνι γάλα άδειο

βιβλία παρατημένα

χέρια που τρέμουν όταν αγγίζουν τα μολύβια

ποιήματα σκισμένα

Σήμερα είναι Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

χτες ήταν Ιούλης του 95

Πού βρίσκομαι;

Κασιώτη Δέσποινα ©

Καλοκαίρι του ‘95

 

Καθώς στεκόμουν

τ’ απογεύματα του Ιούλη πλάι στη θάλασσα, στη ζέστη

κι ένα ελαφρύ αεράκι μου ανέμιζε τα μαλλιά

Κάθε υποψία θλίψης

χανόταν στον ήχο που κάνει το κύμα όταν σπάει

Διανύοντας τόσα χρόνια

τα πρέπει και τα μη, άφηνα τα ίχνη τους στην άμμο

Ύστερα ίσια μπροστά

αγνάντευα τους γλάρους και φανταζόμουν τον εαυτό μου

γριά με άσπρα μαλλιά να ‘χω την ανάμνηση τους

Είχε μια γαλήνη τότε η θάλασσα

που όμοια της δεν είχα ξανανιώσει και ξελογιάστηκα

Δε λέω όμορφο καλοκαίρι

χόρτασα γαλάζιο κι αρμύρα τη ψυχή, τα μάτια μου

θάμπωσαν τους ανθρώπινους φόβους

Μη με βλέπετε που κλαίω

δεν ξέρω άλλο τρόπο να ξεπλύνω το ψέμα

Θα μπορούσα να γυρίσω πίσω σ’ εκείνο το καλοκαίρι

εξαντλημένη, αψηφώντας το χρόνο

Να κλείσω στα χέρια μου όλες τις ώρες

που πήρε η μοναξιά, να κάνω τον πόνο ευτυχία

Τόσο απλά.

Έχεις βρεθεί Ιούλη στην ακροθαλασσιά;

Κασιώτη Δέσποινα ©

Από το ημερολόγιο μου VII

Ημέρα Έβδομη

Νιώθω;

Στροβιλίζεται γύρω μου το παρελθόν

Οι αισθήσεις μουδιασμένες τελικά

Παρακολουθώ

σαν να είμαι κάποια άλλη

Σε άλλο χρόνο

άλλη διάσταση

Έλλειψη σημείου αναφοράς

καμία αξία

κανένα νόημα

Αδύνατο να σκεφτώ λέξεις

που να καλύπτουν τις ανάγκες μου

Αυτοσχεδιάζω

σε πρόχειρα σημειώματα

ρίχνοντας το βάρος στις γραμμές του «μι».

Μάλλον

Μαζί

Μονοπάτι

Μακριά

Μέλλον

Μεγαλώνω

Μοναξιά

Μνήμη

Μετρώ

Μυστικά

Μίσος

Μάχες

Μένω

Μισή

Μιλώ

Μη

Μέσα μου ξεκαθαρίζω τις πιθανότητες

με κίνδυνο όσων αποσιωπήθηκαν

να ηχήσουν

Ένα φλιτζάνι γάλα  

δεν γράφω πια

δεν μπορώ να υποφέρω τα λόγια

ταράζουν την ψυχή μου

όμως

Αν οι σιωπές ήταν ειλικρινείς

θα ούρλιαζαν κι αυτές

από τύψεις.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Από το ημερολόγιο μου VI

Ημέρα έκτη

Καθισμένη πλάι στο παράθυρο 

κι οι σκέψεις να στροβιλίζονται

σαν καταιγίδα ανεξέλεγκτη.

Έχω χάσει τον έλεγχο.

Ποιόν έλεγχο; 

θα μου πεις.

Ξέρω έχεις δίκιο.

Εκτός ελέγχου πάντα.

Μια ζωή εκτός ελέγχου.

Κανείς δεν θυμάται πώς ξεκινήσαμε.

Ούτε κι εγώ, αυτή είναι η μόνη αλήθεια.

Ο κόσμος γύρω αλλάζει χρόνο με το χρόνο.

Κάνω την καρδιά μου πέτρα.

Βρέχει πάλι μου φαίνεται,

είναι δάκρυα που με μούσκεψαν.

Ευτυχώς ακόμα μπορώ να τα νιώσω.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Από το ημερολόγιο μου V

Ημέρα Πέμπτη

Συνηθίζεις όμως;

Το θέμα μου δεν είναι απλά να ανοίξω την πόρτα

(ίσως φανεί παράξενο)

αλλά να κάνω το πρώτο βήμα σε ένα δρόμο που διάλεξα εγώ.

Το σημαντικό δεν είναι να περπατάς πλάι στον κόσμο

αλλά να φτιάξεις έναν κόσμο να περπατάει πλάι σου.

Δε λέω ακόμα τίποτα σπουδαίο.

Ο χρόνος εξακολουθεί να τρέχει.

Θα ήταν ενδιαφέρον

αν μπορούσαμε να διαλέξουμε μόνο μια λέξη.

‘Ελπίζω’

Αυτό θα διάλεγα εγώ.

Σαν ιδέα νομίζω πρέπει να απορριφθεί.

Αλήθεια έχω σημειώσει κάποια πρόοδο.

Σχεδόν σηκώθηκα για να πραγματοποιήσω

όσα μου επιτρέπουν οι περιορισμοί μου.

Το κατάλαβα μονάχα

όταν ξανακάθισα για να το σκεφτώ..

Κασιώτη Δέσποινα©

Νυχτερινές αναδρομές

Διαβάζω τη λέξη αμαρτία σ’ ένα περιοδικό

Κρατάω στο χέρι μου

την εικόνα μιας πόλης το ξημέρωμα

Καταριέμαι τη στιγμή

και παραδίνομαι

στις σελίδες του

Μια ζωή που περισσεύει

Δαγκώνω τα χείλη μου

κόκκινο κρασί

σ’ ένα ποτήρι ραγισμένο

κι ένα τασάκι αποτσίγαρα

Κάπου μακριά ακούγεται μια κουκουβάγια

Κάθε φορά όταν θέλω ν’ αγαπήσω

βάζω εμπόδια

Κάθε φορά δεν περνάει καν απ’ το μυαλό μου

πως όλα μπορούν να είναι εύκολα.

Κασιώτη Δέσποινα ©