Καθώς
τ’ απογεύματα του Ιούλη πλάι στη θάλασσα, στη ζέστη
κι ένα ελαφρύ αεράκι μου ανέμιζε τα μαλλιά
Κάθε υποψία θλίψης
χανόταν στον ήχο που κάνει το κύμα όταν σπάει
Διανύοντας τόσα χρόνια
τα πρέπει και τα μη, άφηνα τα ίχνη τους στην άμμο
Ύστερα ίσια μπροστά
αγνάντευα τους γλάρους και φανταζόμουν τον εαυτό μου
γριά με άσπρα μαλλιά να ‘χω την ανάμνηση τους
Είχε μια γαλήνη τότε η θάλασσα
που όμοια της δεν είχα ξανανιώσει και ξελογιάστηκα
Δε λέω όμορφο καλοκαίρι
χόρτασα γαλάζιο κι αρμύρα τη ψυχή, τα μάτια μου
θάμπωσαν τους ανθρώπινους φόβους
Μη με βλέπετε που κλαίω
δεν ξέρω άλλο τρόπο να ξεπλύνω το ψέμα
Θα μπορούσα να γυρίσω πίσω σ’ εκείνο το καλοκαίρι
εξαντλημένη, αψηφώντας το χρόνο
Να κλείσω στα χέρια μου όλες τις ώρες
που πήρε η μοναξιά, να κάνω τον πόνο ευτυχία
Τόσο απλά.
Έχεις βρεθεί Ιούλη στην ακροθαλασσιά;
Κασιώτη Δέσποινα ©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου