Αναμνήσεις

Έτσι ξεκινά ένα πρωί

βλέποντας στον καθρέφτη τα κιτρινισμένα δόντια του

η ομορφιά της σάρκας πέρασε πλάι του

τυλιγμένη σ’ ένα άσπρο σύννεφο

Ήταν εκεί

όταν κοιτούσε πίσω απ’ τις κουρτίνες

Τώρα

δεν γνωρίζει που κρύφτηκε

(αν και βλέπει κάθε πρωί στον καθρέφτη)

Ένας άγνωστος έγινε

σαν να εξαφανίστηκαν τα ίχνη του

έχει μισοξεχάσει το όνομα του

κι αναρωτιέται αν άφησε μισάνοιχτη την πόρτα

Από φόβο γύρισε πίσω

να σιγουρέψει το τίποτα

τόσο απελπισμένος ήταν.

Δέσποινα Κασιώτη ©

Μικρή μου

Η μοναξιά βαρύ φορτίο να σηκώνει κανείς μόνος του.

Λέξεις που δεν υπάρχουν

σιωπές που δεν ακούγονται

άδεια σπίτια

έρημοι δρόμοι

εραστές χωρίς σύντροφο

κι ένα φεγγάρι, μια νύχτα βροχερή

προσπαθεί να στείλει το φως του.

Η μοναξιά βαρύ φορτίο να σηκώνει κανείς μόνος του

κι εγώ ξεχάστηκα για λίγο

χαϊδεύοντας το φόρεμα σου

δεν μοιάζει όμως με χάδι στα μαλλιά σου

και τρόμαξα.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Μα φοβάμαι…

 

Συγχώρησέ με που λίγο πριν εμφανιστεί ο χειμώνας

χρειάστηκε να κρύψω τις προσδοκίες μου

κάτω από τα σεντόνια

Δεν είναι δα καταστροφή

Κάποια διέξοδο θα βρούμε

-έστω και πίσω απ’ τα παράθυρα

αρκεί πάνω στο λαιμό μου

να κυνηγήσεις το όνειρο

Συγχώρησέ με  που λίγο πριν χαθεί το καλοκαίρι

δέχτηκα να εγκαταλείψω το γαλάζιο

πάνω από τα σύννεφα

Δεν είναι βαρβαρότητα να φεύγεις τρέχοντας

-έτσι κι αλλιώς όπου κι αν πας

Φτάνει  μέσα στην καρδιά σου

να φλέγεται η ανάγκη μου…

 Κασιώτη Δέσποινα ©

Αγαπημένοι

                                                                                  Είχαμε ο ένας τον άλλον
αγκαλιαζόμασταν κάθε που έβγαιναν τ' αστέρια
ύστερα κλείναμε τα μάτια
γυρνούσαμε την πλάτη
κι έτσι μας έβρισκε το ξημέρωμα
Είχαμε ο ένας τον άλλον
πίναμε τον καφέ μας στην κουζίνα
ύστερα πέρναμε τα κλειδιά απ' το συρτάρι
γυρνούσαμε την πλάτη
κι έτσι πηγαίναμε στη δουλειά
Είχαμε ο ένας τον άλλον
-έτσι νομίζαμε τουλάχιστον-
αν ρωτήσεις τους γειτόνους
πολύ αγαπημένο ζευγάρι θα σου πει..

Κασιώτη Δέσποινα ©

Οράματα

Κι αυτό το βράδυ

με πηγαίνει εκεί,

στη θάλασσα

με το ασημένιο φεγγάρι

αντίκρυ.

Θα έρθεις με το αυτοκίνητο

προκλητικά

να προσπεράσεις για άλλη μια φορά

Σ’ αρέσει λες

να με κοιτάς στο φως του φεγγαριού

Το άσχημο είναι

πως δεν μπορείς να μου μιλήσεις

Ακόμη και τώρα που

σου απλώνω το χέρι

εσύ δε σταματάς

Καταραμένα όνειρα

πως προσπερνούν αργά τη νύχτα…

Κασιώτη Δέσποινα ©

Υποκλίνομαι

            Ήταν μια μέρα που κοιμόσουν

      κι έκανε παγωνιά
Φοβήθηκα ν’ ανέβω στο κρεβάτι

      είπα 
          -άστον να ονειρευτεί-

       Στεκόμουν έτσι μέχρι το βράδυ

    δίχως να κάνω τίποτα.

           Από τι κρατιέμαι;

   Δεν ξέρω

         Παγώνουν τα δάχτυλα

 η καρδιά φλέγεται

                         Όνειρα γλυκά

            Γύρω απ’ το κρεβάτι σου

δεν τήρησα τις υποσχέσεις

                             Σκοτείνιασε…

      Δεν είμαι η μάχη που θα δώσεις σ’ αυτόν τον κόσμο

                      δεν αναζητάς κάτι που ξέρεις πως δεν υπάρχει

   η θλίψη θα είναι ατελείωτη.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Η αλήθεια μου

Τις περισσότερες μέρες το μυαλό μου ξεφεύγει. Ατίθασο. Δεν μπόρεσα να το βάλω σε τάξη όλα αυτά τα χρόνια. «Κάτσε φρόνιμα» του έλεγα εγώ, «Κάνω όνειρα» μου απαντούσε αυτό, και χανότανε. Έφευγε από τούτο τον κόσμο και ταξίδευε. Χωρίς προορισμό. Δεν μπαίνουν σε καλούπια τα όνειρα. Δεν γίνεται. Όχι τα όνειρα του δικού μου μυαλού.

Όταν προσγειωνόταν βέβαια, του έβαζα τις φωνές. Μαλώναμε για ώρες. «Πώς μπορείς;» το ρώταγα. «Να ξεφεύγεις, να ονειρεύεσαι. Να πετάς σε άλλους κόσμους. Να χορεύεις, να τραγουδάς, να μαγεύεσαι; Κι ύστερα… να γυρνάς εδώ;»

«Μπορώ γιατί θέλω» μου απαντούσε και χαμογελούσε ότι κι αν μου συνέβαινε.

«Αδύνατον να ξεφύγεις» επέμενα εγώ, και πατούσα πεισματικά το πόδι μου στο έδαφος.

«Θέλω» μου απαντούσε και μου γύρναγε την πλάτη.

Ατίθασο. Δεν μπόρεσα να το βάλω σε σειρά. Δεν μπόρεσα να το κάνω ίδιο με τους άλλους. Πάλεψα. Πολύ πάλεψα να μην ξεφύγω από αυτά που μου είπανε. Δεν τα κατάφερα. Το μυαλό μου δεν μ’ άκουσε ποτέ. Έκανε πάντα ότι του έλεγε η καρδιά μου. Κακός σύμβουλος. Του το είπα χίλιες φορές και χίλιες με αγνόησε.

Πείσμωνα εγώ, πείσμωνε κι αυτό. Δεν συνεννοηθήκαμε ποτέ οι δυο μας. Είχανε κάνει συμμαχία με την καρδιά κι εγώ ήμουν χαμένη πριν καν αρχίσω να του δίνω οδηγίες.

«Δεν τη φοβάσαι τόση μοναξιά;» το ρώτησα. «Αυτοί οι κόσμοι που πετάς και φεύγεις δεν είναι για πολλούς. Δεν βρίσκεις άνθρωπο να σε ακολουθήσει εύκολα. Τι θες; Να μείνεις μόνη; Έλα στα συγκαλά σου! Μη με παιδεύεις άλλο» παρακαλούσα κάθε μέρα.

«Θέλω! Μπορώ να ζήσω και στη μοναξιά αρκεί να μην συμβιβαστώ ποτέ» μου έλεγε και μου χαμογελούσε. «Εγώ είμαι εδώ, μη νοιάζεσαι, όλα θα παν καλά». Κι έφευγε. Πετούσε κι ονειρευόταν.

Κόσμους γεμάτους αγάπη, καλοσύνη, συντροφικότητα. Κόσμους χωρίς εγωισμό και ζήλεια. Κόσμους γεμάτους χάδια κι αγκαλιές. Κι όσο πιο πολύ πετούσε, τόσο πιο πολύ νόμιζε τα όνειρα γι’ αλήθεια. Μέχρι που μια μέρα σταμάτησε να ξεχωρίζει τα όνειρα απ’ την αλήθεια. Κι έγινε η ζωή μου όλη ένα όνειρο. Σταμάτησα να το μαλώνω, σταμάτησα να προσγειώνομαι και αφέθηκα μόνο να πετάω. Σε κόσμους άλλους. Εκεί που τα όνειρα είναι η αλήθεια.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Από το ημερολόγιο μου ΧΙΙ

Ημέρα Δωδέκατη

Θα μπορούσε να είναι η ιστορία της ζωής μου μόνο μια μέρα. Ή ίσως η δικιά σας… Δεν είναι όμως! Θα μπορούσε να είναι η απάντηση σ’ αυτό που έψαχνα, σ’ αυτό που ψάχνω. Ή ίσως η δική σας… Δεν είναι όμως!

Είναι η δίψα  για τη ζωή που δεν με δικαίωσε ποτέ. Είναι η πείνα για το όνειρο που δεν μου χαμογέλασε ποτέ.  Είναι οι αρνητικές σκέψεις που δεν μ΄ αφήνουν να ησυχάσω.

Όλα ή τίποτα.
Άσπρο ή μαύρο.

Μεγεθύνω τη σημασία των πραγμάτων και χάνομαι  

Ολόκληρος ο κόσμος μου αιωρείται· κι είναι τόσο πραγματικός όσο εγώ τον κάνω.  Η ενέργεια και οι πράξεις μου δεν φτιάχνουν τη ζωή μου. Είμαι συνεχώς απούσα κι αφήνομαι να δραπετεύω χωρίς περιορισμούς.

Κάποιος θα λεγε πως εξαπατώ τον εαυτό μου. Ίσως να ‘ναι κι έτσι. Δεν αντιλέγω.

Θα μπορούσε να εξαπατώ τον εαυτό μου. Ή ίσως τον δικό σας. Δεν το κάνω όμως! Θα μπορούσε να είναι μια ερώτηση σ’ αυτό που ανακάλυψα, σ’ αυτό  που ανακαλύπτω. Ή ίσως η δική σας… Δεν είναι όμως!

Κάθε που βραδιάζει έχω ένα μαξιλάρι ν’ ακουμπήσω. Έτσι βλέπω όνειρα…

Κασιώτη Δέσποινα ©

Κενό

Άδεια ψυχή

ούτε χαρές

ούτε λύπες

ούτε έρωτες

μόνο φόβοι

-έγκλημα σχεδόν-

να είσαι ευχαριστημένος μου λες

έχεις γλιτώσει

δεν τολμώ κι έπαψα ν’ ακολουθώ τη ζωή σιγά σιγά

κατάφερα να σβήσω τη δίψα

τον τελευταίο καιρό στέγνωσαν οι επιθυμίες

κι όμως κάποτε ήμουνα παιδί κι έτρεχα στα σοκάκια ιδρωμένος

δίχως να γίνομαι κομμάτια, δίχως να ξοδεύω όνειρα

καμιά φορά πάλι, δεν μπορούμε ν’ αρνηθούμε το σκοτάδι που εμείς πρώτοι

αφήσαμε τις λέξεις να σταθούν, πάνω ακριβώς απ’ το τραπέζι

έπειτα σκύψαμε στο πιάτο μας, πάνε κάμποσα χρόνια θυμάμαι,

μείνανε μόνο κάτι αποτσίγαρα σβησμένα

και μια ανάμνηση που με ρωτά τι άλλο θέλω…

Κασιώτη Δέσποινα ©

Αίσθηση Ζωής

Μια μέρα θα φτάσω ως τ’ αστέρια, ντυμένη στα λευκά

-να είμαι εγώ-

αλλιώτικη

Πώς αλλιώς;

Έχω για προίκα ένα μπαούλο κλειδωμένο

και το κλειδί να μοιραστώ

λίγη θάλασσα και λίγο ουρανό

να ψηλώνει η ψυχή σε κάθε κρυφοκοίταγμα

οι λέξεις να μετράνε στιγμές

και οι σκέψεις χρόνια

Πώς αλλιώς;

Ν’ αλλάζουν όψη τα σκοτάδια

σε κάθε βήμα της μοναξιάς

Όταν βγαίνει ο ήλιος  να γίνομαι φως,

να υπάρχω.

Κάπως έτσι αλλάζει κι ο κόσμος

που συνήθισα.

Ανάμεσα σε κρυφές ματιές,

πέντε δέκα ανοίγματα των χεριών,

βήματα δειλά·

με προθυμία να κολυμπήσω βαθιά

και φτερά να πετάξω μακριά.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος…

Κασιώτη Δέσποινα ©

Κοίτα...

Μη ρωτάς.

Λέξεις,σκέψεις,

αλήθειες που δεν φτάνουν στα χείλη

μη ρωτάς.

Κράτα τις σιωπές

που βολεύτηκαν

σε χρόνια αθόρυβα, σε μέρες μίζερες

και καρτερούν

σαν πλάσματα ανεπιθύμητα

αναμνήσεις ατάραχες

Μη ρωτάς.

Σε έναν κόσμο αφύλαχτο

κάποτε θα ξυπνήσουν τα χείλη

όταν τ’ αγγίξουν οι λέξεις.

Όμως πρόσεξε!

Μες στη νύχτα,

δυο κορμιά

δύσκολα προσποιούνται·
συντροφιά ξοδεύουν τη σιωπή

σ’ ένα πάθος

χωρίς δύναμη

για το πάντα και το ποτέ.

Μη ρωτάς.

Κοίτα γύρω σου…

Κασιώτη Δέσποινα©

ΟΡΥΧΕΙΟ

Απόψε μπήκε στο σπίτι ο Χειμώνας

-με τρυφερότητα-

κι ανταμώνουμε σαν φίλοι απ’ τα παλιά.

Παγώνουν τα δάχτυλα μου

κι η καρδιά μαζί,

σβήνει ο ήλιος κι ερημώνουν οι δρόμοι.

Όσο είναι νωρίς κοιτάζω απ’ το παράθυρο

με ορθάνοιχτα μάτια.

Αυτός ο κόσμος δρόμος σκοτεινός

και σιωπώ.

Λίγες σταγόνες βροχής πέφτουν στο πάτωμα

Κλειδώνω τις πόρτες μην ξημερώσει η Άνοιξη

και με στοιχειώσει

Κάποιες φορές προσεύχομαι δίπλα στο τζάκι

για δυο νύχτες συγχώρεσης

Δε λιγοστεύει η σιωπή·

κι έχω τόση θάλασσα μέσα μου

να δραπετεύσει ο νους σαν ένα κύμα,

Άλλοτε ορμώντας στην ακτή

κι άλλοτε στο βυθό…

Κασιώτη Δέσποινα ©

Διαλλεχτή

Σε διαλλέγω ανάμεσα σε χίλια πρόσωπα

να περπατάς με τον αέρα να φτερουγίζει στα μαλλιά σου

μοναδική όπως το πρώτο φως της μέρας

αρχαία θεά που μόλις άφησες τις κορυφές του Ολύμπου

και σαν αερικό αιωρείσαι γύρω από φωτιά.

Κι όπως οι φλόγες φωτίζουν το κορμί σου

μου επιστρέφεις ακούραστη

όσα χαμόγελα έχω λαχταρίσει στη ζωή.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Ακολουθώντας το πλήθος

Όλα ριγμένα στο γκρεμό

ασυνόδευτα όνειρα της νύχτας

ανυπότακτες επιθυμίες της μέρας

έτσι απλά

αλλά ο κόσμος είναι τόσο αδιάφορος

που όλο κάτι μέσα μας γκρεμίζεται

κι όλες οι απόπειρες να εναντιωθούμε

μοιάζουν αναξιοπρεπείς.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Υπάρχει αγάπη;

Μα επιτέλους… υπάρχει αγάπη;

Όχι αυτή η δήθεν, η έτσι για να έχουμε να λέμε, αλλά η ανιδιοτελής εκείνη που τη νιώθεις μέχρι τα βάθη της ψυχής. Είμαι σίγουρη πως όλοι θα βιαστούν να απαντήσουν καταφατικά, βέβαιοι πως την έχουν γνωρίσει κι οι ίδιοι, χαμογελώντας αυτάρεσκα με ύφος εκατό καρδιναλίων αναρωτώμενοι «μα τι μας λέει τώρα ετούτη; Φυσικά και υπάρχει αγάπη.»

Θα ήθελα όμως πριν βιαστείτε να απαντήσετε, να πάρετε πρώτα μια βαθιά αναπνοή, να κλείσετε τα μάτια και να μετρήσετε μέχρι το δέκα. Έτσι μου έλεγε η μανούλα μου όταν μικρό παιδάκι  βιαζόμουν να δώσω απαντήσεις, αυτό να κάνεις και θα σε γλιτώσει από πολλές αναποδιές, ποτέ να μην απαντάς αν δεν μετρήσεις πρώτα μέχρι το δέκα.

Θα μου πείτε τώρα γιατί σας τα λέω όλα αυτά;

Θα σας απαντήσω αμέσως ή… μάλλον αφού μετρήσω πρώτα μέχρι το δέκα!

Ένα…δύο…τρία…

Τι είπατε; Να μετράω πιο γρήγορα; Φυσικά. Γιατί όλοι είστε βιαστικοί και δεν έχετε χρόνο για χάσιμο. Κι επιτέλους πώς γίνεται να μην καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει χρόνος να περιμένει κανείς για ν’ ακούσει τι έχω να του πω!

 Έχουμε κρίση! Κρίση παιδάκι μου!

Κρίση οικονομική, κοινωνική, ερωτική, κρίση από δω κρίση από κει, κρίση γενικώς.

Κρίση στην τσέπη, κρίση στο μυαλό και κρίση στη ψυχή! Αυτή κι αν είναι κρίση!

Μήπως τελικά το ξανασκέφτηκες; Ξέρεις τι εννοώ, το θέμα της αγάπης ντε!

Κι αν δεν το ξανασκέφτηκες προς το παρόν, είμαι σίγουρη πώς θα το ξανασκεφτείς στο άμεσο μέλλον. Όταν θ’ αρχίσουν να στοιβάζονται λογαριασμοί, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ  και όλα τα λοιπά ακρωνύμια που μπορείς να φανταστείς.

Απαισιόδοξη είμαι; Ρεαλίστρια θα έλεγα αλλά όπως και να με χαρακτηρίσεις μία είναι η ουσία! Δεν είμαι καθόλου μα καθόλου σίγουρη πως υπάρχει αληθινή και άνευ όρων αγάπη. Και για να τελειώνουμε μ’ αυτή την ιστορία σας προκαλώ έτσι για φινάλε να μου περιγράψετε τη στιγμή εκείνη που εσείς νιώσατε την αγάπη. Είτε γιατί αγαπήσατε εσείς πολύ είτε γιατί αγαπηθήκατε πολύ!

Κι επειδή γνωρίζω πως οι περισσότεροι είστε ντροπαλοί θα ξεκινήσω εγώ. Ομολογώ λοιπόν ότι αγάπησα μόνο μια φορά, κι αυτή τη μοναδική φορά ήταν η μόνη που δεν κατάφερα να πω σ’ αγαπώ. Δεν μπόρεσα! Κάθε φορά που πήγαινα να το πω κάτι γινόταν και σκάλωναν οι λέξεις στο λαιμό μου. Πνιγόμουν, μπέρδευα τα λόγια μου και δεν έβγαιναν με τίποτα. Ύστερα γύρναγα στο σπίτι, εκνευρισμένη. Χτύπαγα τα πόδια με δύναμη στο πάτωμα και ούρλιαζα μόνη μου «σ’ αγαπώωω» μέχρι που έκλεινε ο λαιμός μου από τις φωνές. Τώρα αν ήταν αληθινή αγάπη… τι να σας πω ίσως και να ήταν ή… ίσως πάλι όχι. Δεν πρόλαβα να καταλάβω.  Αν αγαπήθηκα; Ω! φυσικά και αγαπήθηκα. Εννοείτε πώς ενέπνευσα μεγάλη αγάπη, μην τρελαθούμε τώρα!!! Αγαπήθηκα πολύ, αλλά αγαπήθηκα λάθος. Πώς λάθος; Πάλι σας το χάλασα, ε; Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία που θα αναλύσουμε μια άλλη φορά!

Την…. Αγάπη μου!!!!! (που ίσως τελικά και να υπάρχει. Λέμε τώρα…)

Κασιώτη Δέσποινα ©

Και τι απέμεινε;

Αφήσαμε ανοικτό το φως στο μαγαζί

και φύγαμε

τότε θυμήθηκα κι έκανα να γυρίσω πίσω

Αδύνατον

αποκλειστήκαμε απ’ τα χιόνια

βρέθηκα  ολομόναχη

κάτω από το υπόστεγο

μάταια προσμένοντας το χιονιά να σταματήσει

Οι φίλοι μέσα από τα ζεστά παράθυρα

Ανυποψίαστοι

με το κορμί της νιότης

να μοιράζονται τη φλόγα από το τζάκι

Είναι η συνήθεια που με κράτησε απ’ έξω

Φευγάτη η ψυχή από καιρό

Κι απορώ που ήρθε η ώρα

η ζωή στη λήθη να περάσει.

Και τι απέμεινε;

Σαν γύρισα τ’ άλλο πρωί στο μαγαζί

Δεν πίστεψα

Στο φως που είδα μέσα από το τζάμι.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Από το ημερολόγιο μου ΧΙ

Ημέρα Ενδέκατη

Χρειάζεται κάπου κάπου  να προλαβαίνω το χρόνο

Αν μη τι άλλο πέταξα τη ζωή μου στη λογική

Όπου δεν μένει τίποτα άλλο να ζήσω

Να με βλέπω να υποφέρω αληθινά στα πρέπει

Λες  και θα ζήσω δεύτερη φορά

Χρειάζεται κάπου κάπου να απαρνιέμαι τον εαυτό μου

Αν μη τι άλλο ξυπνώ κάθε μέρα χωρίς σκοπό

Όπου δεν θυμάμαι τίποτα άλλο να ζήσω

Να με δω να βασανίζομαι πραγματικά στα «μη»

Λες και μικρό παιδί θα ξαναρχίσω

Όμως εσύ να προχωράς μ’ ότι επιθυμείς

Πού ξέρεις ίσως μια μέρα να έχω το θάρρος να ρθω κι εγώ μαζί σου.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Θα περιμένω...

                                      Στο κατώφλι

Σου είπα θα σε περιμένω

Μου είπες θα ρθω

Αναζητώ με το βλέμμα μου

Το πρόσωπο σου μέσα στο πλήθος
Σιωπηλή

Οι ώρες φεύγουν

και οι στιγμές χάνονται

Στη μοναξιά της νύχτας, σύντροφος μου η θλίψη

Θα περιμένω πολύ

Για να μπορείς κάποτε να πεις

Δεν υπάρχει άλλος στον κόσμο που στάθηκε

                                   Τόσο για μένα!

Κασιώτη Δέσποινα ©