Γονατιστοί

Αφήσαμε στιγμές να γίνουν θλίψη

μας κύκλωσαν κι ασφυκτιούσαμε

περνούσαν οι μέρες θαρρείς με δανεικό οξυγόνο που ώρες ώρες

δεν έφτανε κι αυτό

-οι νύχτες βουνό

το ξημέρωμα κάπως αργούσε

Κάτι συνέβη κι απλώσαμε τα χέρια στη θάλασσα θαρρείς

και μπορούσαμε να την κρατήσουμε

Ήταν σ’ εμάς που έλαχε την ανατολή του ήλιου

να την βλέπουμε γονατιστοί

και γι’ αυτούς που στέκονται μακριά να μοιάζουμε με

ικέτες…

Κασιώτη Δέσποινα ©

Δεσμά

Εγκλωβισμένος

χωρίς την παραμικρή διάθεση

Στην καρδιά μεγαλώνει ο έρωτας

κι ο θάνατος

Δεν υπάρχει έξοδος

ξέρεις

Οι επιθυμίες

ξεπερνιούνται με μια απλή ματιά

-γρήγορα

Προσπαθώντας να ξεχάσεις

χάθηκες

Θα γλίτωνες αν άφηνες δίχως όνειρα

τη ζωή.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Εγώ σε νίκησα ζωή...

Ο θάνατος, το απόλυτο τίποτα, το απόλυτο μηδέν.

Τον γνώρισα πολύ νωρίς το θάνατο, τον μίσησα γι’ αυτό. Μου πήρε κάποιον πολύτιμο και δεν τον συγχώρησα ποτέ. Χρόνια ολόκληρα απέφευγα ότι μύριζε θάνατο και σκοτάδι. Κι ύστερα πέρασαν τα χρόνια καταλάγιασε ο θυμός μου μα το μίσος μου άλλαξε. Δεν ήταν πια μίσος έγινε αγάπη. Τον αγάπησα σαν φίλο μου, σα σύμμαχο μου κι ευχόμουν να ρθει να με βρει τα κρύα βράδια. Το ευχόμουν με όλη τη δύναμη της ψυχής μου μ’ αυτός δεν ήρθε ποτέ. Κλεινόμουν στην κάμαρα μου, έσβηνα τα φώτα και ούρλιαζα. Για τα παιδικά χρόνια που μου έκλεψαν, για τα χαμένα όνειρα μου, για τις μάχες που έδινα κάθε μέρα, για το σταυρό που κουβαλούσα, για όσα άφησα να γλιστρήσουν απ’ τα χέρια μου, για τους φόβους που με κράτησαν δέσμια. Κι ήταν τότε που έλεγα με νίκησες ζωή, θέλω το θάνατο.

Ύστερα,

έτσι ξαφνικά χτυπούσε η πόρτα κι έμπαινε σαν ήλιος μες στην κάμαρα, το παιδί μου, μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη κι ένα «Είσαι καλά, μαμά;»

Και τότε ήξερα πως δεν με νίκησε η ζωή, εγώ την νίκησα. Στο χαμόγελο αυτού του παιδιού, στο χάδι του και στο φιλί του. Τώρα πια το ξέρω καλά.

Κασιώτη Δέσποινα©

Φλεγόμενη Βάτος

Πίσω από τα μάτια

δεν είναι το  δάκρυ

Είναι φωτιά που πάντα καίει

μαζί με μια υπόσχεση

Είναι η δυστυχία 

η δυστυχία ενός λαού 

στην απομόνωση

Από τον Κάμπο  μέχρι τις κορυφές του Ολύμπου

η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη

το Καστελόριζο

Ο φόβος μιας ταπεινωμένης χώρας

που ρέει γάλα και μέλι

Θολά οράματα απόγνωσης

κάτω από τον ήλιο 

σκιά πουθενά

Πληγές καμένης ζωής

λίγο πριν γίνει στάχτη

Ένας ταπεινός βάτος που φλέγεται

στην έρημο

κι ο άνθρωπος τρομοκρατημένος 

προσεύχεται

χιλιάδες χρόνια για ένα θαύμα

σίγουρος πως υπάρχει

Έξοδος .

Κασιώτη Δέσποινα ©

Φεβρουάριος

Να ᾿χα μια πιθαμή γαλάζιας θάλασσας δική μου

ν’ αρμενίζω κάθε μέρα τα όνειρα της νύχτας

κι ύστερα από τη μέση του πελάγου να κοιτάζω τη στεριά

            με νοσταλγία,

θαρρείς και μου λείπει η συνήθεια της

Να ᾿χα κι ένα μικρό άσπρο σύννεφο δικό μου

ν’ ανταμώνω κάθε μέρα το χάδι του ήλιου

κι ύστερα από τη μέση τ’ ουρανού να κοιτάζω τη γη

            με λαχτάρα,

θαρρείς και πεθυμώ την τιμωρία της

Να μην ξεχάσω

        αύριο 

να κρύψω λίγο φεγγάρι

  μιας νύχτας δάκρυα κι ένα

κρυφό αναστεναγμό στη χούφτα μου

                   -έτσι 

για να ᾿χω κάτι να κρατώ όταν καίγομαι…

Κασιώτη Δέσποινα©

Μισεμός

Κοιτάζοντας την ώρα του αποχωρισμού

τα πεσμένα κίτρινα φύλλα

δεν μπόρεσα να σου πω μια λέξη

-σαν τιμωρία,

θαρρείς και το δικαίωμα να μιλώ μ’ άφησε κι αυτό

μαζί με σένα

Διανύοντας με κάποια αδιαφορία τα τελευταία βήματα

χάθηκες χωρίς ίχνη

Πώς όμως ξεμακραίνεις απ’ το θόρυβο

των χτύπων μιας ραγισμένης καρδιάς

έτσι απλά

Δεν θα περιμένω πολύ

Θα μάθω να περνάω με τον εαυτό μου τις ώρες στο σκοτάδι

κι όταν το φως με πλησιάζει θα φορώ το πιο γλυκό χαμόγελο

σαν να  μην έφυγες ποτέ…

Δέσποινα Κασιώτη ©

Ευθύνη

Περιμένω

θαρρείς και ο κόσμος μυρίζει γαρύφαλλα

από εκείνα που κρατούν στα χέρια ξανθές κοπέλες 

Τέσσερις και δέκα λεπτά

είναι τόσο ήρεμα στη γη

θα πρέπει απλά να κουράστηκε η ψυχή

Η καρδιά χτυπά κι ακούει μόνο, σαν θαύμα

καταλαβαίνει τις λέξεις, το θρόισμα των δέντρων·

θαρρείς και πίστεψα την ευωδιά της άνοιξης

γι’ αυτό ας είναι μάρτυρας το φως των αστεριών, όπου πλαγιάζουν οι ελπίδες

με τη μορφή του φλογισμένου έρωτα

Αν η φωτιά ανάψει εξαρχής

παίρνει ένα παράξενο χρώμα η ζωή, σαν λαχτάρα

που περιμένει να περάσει ο αναστεναγμός

Κάποια μέρα ανηφορίζοντας στα σοκάκια

με τα όνειρα της ποίησης, μοιάζει θαυμάσιο να θυμάμαι τον ουρανό

καθώς ο ήλιος κρύβεται

κι αυτά που μέχρι τώρα έγραφα για μένα μεγάλη ευθύνη

Αλίμονο…

Κασιώτη Δέσποινα ©

Ζωή

Υπάρχουν δύο φωτιές

η μία εκείνη που καίει τα στήθια - αόρατη, σκοτεινή

της ψυχής γητεύτρα, δύσκολο να την πολεμήσεις

σαν κυνηγημένος με τα μάτια χαμηλωμένα

πότε μαλώνεις με τη μοίρα πότε την καταριέσαι

κι η άλλη, εκείνη η πιο δυνατή που καίει τη λογική

της ζωής πλανεύτρα - παγωμένη,  κοφτερή

σαν την τελευταία ανάσα με μάτια βουρκωμένα

πότε αποδέχεσαι τη θλίψη πότε την λαχταράς

Κάθε πρωί 

εξαντλημένος από τα όνειρα της νύχτας

βγαίνεις στο μπαλκόνι να μυρίσεις το άρωμα των λουλουδιών

Μαγεμένος από τις φλόγες σαν ν’ ανατέλλει για πρώτη φορά

αφήνεις πίσω σου το σκοτάδι, μια μακρινή υπόσχεση

σαν να το αποχαιρετάς κι ας υποκρίνεσαι

και κάπως έτσι μοιάζει να μην έχει  αυτός ο δρόμος

επιστροφή.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Ερωτικό

Θα μείνουν πάντα στη ψυχή μου

όλα όσα γεννήθηκαν στην καρδιά
Εκείνο το βαθύ γαλάζιο, σαν ουρανός

που το έχω μάθει πολύ καλά

κι ας ζωγραφίζω το σύννεφο που το σκεπάζει

την ξαφνική βροχή

κι ας είναι μόνο ένα κερί που φέγγει·

αλλάζει χρώμα η Άνοιξη

Λευκά τριαντάφυλλα στο ένα χέρι

λίγο πριν πέσει η νύχτα

αφήνω μισάνοιχτη την πόρτα

για εκείνο το όνειρο που ψάχνει να με βρει

Θέλει κουράγιο ο έρωτας

για όσους ξεχνούν πως ταξιδεύουν, περιμένοντας·

μετρώντας χρόνια 

Σαν τις σιωπές, που μόνο ένα χάδι τις γλιτώνει

κι όσο περνάει ο καιρός

οι αναμνήσεις μια απάτη, καταδικασμένες

να σκορπίζουν το ξημέρωμα

δίχως μια λέξη

σαν να μην μ’ αγαπήσανε ποτέ.

Κασιώτη Δέσποινα©

Έρωτας

Υπάρχει μια στιγμή μες στη νύχτα

-ξένη, βγαλμένη από όνειρο

υψώνεται στις σκιές, στον παγωμένο ουρανό

σαν αλήθεια που βασανίζει ο έρωτας πότε πότε

κρύβοντας το κακό ανάμεσα στ’ άστρα

Τις δυνάμεις μου χάνω (η ανόητη)

οδηγώντας τη ψυχή μου σε μονοπάτια δύσβατα

σε στεριά και σε θάλασσα

κρατώντας την καρδιά φυλαγμένη στη χούφτα

τις σκέψεις ανάμεσα σε στίχους

ό,τι πολύτιμο,

αμαρτίες που συνωστίζονται στο σκοτάδι

και κυκλώνουν

Το χέρι δεν τρέμει κι ουρανός τι όμορφος που είναι

Χάνει κανείς τα λογικά του καμιά φορά

Θα με συγχωρήσουν κάποτε,

όταν το πνεύμα πάψει ν’ αποκρίνεται στις

έσχατες κραυγές της ψυχής

άλλωστε,

πόσο θανάσιμος μπορεί ο έρωτας να γίνει;

Κασιώτη Δέσποινα ©

Αγάπη

Ήταν η ζωή μου ρούχο πολυφορέμενο στο χρώμα της φουρτουνιασμένης θάλασσας

μέρα με λιακάδα την ακούμπησα στην ακροθαλασσιά

κι ήρθα να σε βρω γυμνή διασχίζοντας τη χώρα

Περιπλανήθηκα ανάμεσα σε λέξεις που μεγαλώνουν τις αποστάσεις,

σε σιωπές που αυξάνουν το χρόνο  

αναπνέοντας τη μυρωδιά του ήλιου και της αρμύρας στα στενά σοκάκια του Νησιού

χωρίς να έχω μάθει ακόμα να προφέρω τ’ όνομα σου

Υπάρχει μια λεπτομέρεια στη διαδρομή

που δείχνει τον τρόπο για να εισχωρήσει η γνώση σαν μια πιθανότητα

που αντικαθιστούν οι αναμνήσεις

κι όμως εγώ ζεσταίνομαι όταν μοναχό του το φεγγάρι αγκαλιάζει τη νύχτα

εξαντλημένη και σακατεμένη τόσα χρόνια βαδίζοντας άφοβα

για να σε βρω πού,

ποιος ξέρει;

Κασιώτη Δέσποινα

Ευκαιρία

Αμφιβολίες

πέφτουν με θόρυβο στο πάτωμα

μέρες και νύχτες

γλιστράω ψάχνοντας την αλήθεια

θυμάμαι πόσο συχνά ήμουν λυπημένη

ο χρόνος  όμως μεταμορφώνει

ξέρω πως όλα είναι απατηλά μα

κάτι μέσα μου ψιθυρίζει μια λέξη που θα μηδένιζε

τις αποστάσεις, το χρόνο

ένας αέρας μεταφέρει προς εμένα ότι έχει φύγει

σαν μια πιθανότητα την τελευταία στιγμή

Αύριο όπως μια οποιαδήποτε μέρα

(ο ήλιος βγαίνει από συνήθεια)

είναι η ευκαιρία…

Κασιώτη Δέσποινα ©

Από το ημερολόγιο μου ΧΙΙΙ

Ημέρα ΧΙΙΙ

Ξύπνησα νωρίς. Όχι δεν άκουσα κάποιο θόρυβο. Από την απόλυτη ησυχία.

Τόση σιωπή που δεν αντέχεις να την νιώθεις. Ρίγησα από την παγωνιά της.

Κι όμως είσαι εδώ. Η ανάσα σου ρυθμική.

 Αλλά εγώ τόση μοναξιά πώς την γνωρίζω; Τόση σιωπή πώς την νιώθω; Τόση απόσταση πώς την έχω;

Ξύπνησα νωρίς. Τη στιγμή που το απόλυτο σκοτάδι ενώνεται με το πρώτο φως της αυγής. Οι στάλες της βροχής χτυπούν απαλά το τζάμι κι εγώ χάνω την απελπισία μου κρυφοκοιτώντας πίσω απ’ τις κουρτίνες.  

Ξύπνησα νωρίς. Μα είναι τόσο αργά αν το σκεφτεί πραγματικά κανείς. Ο χρόνος δεν έχει τίποτα κοινό με τη θλίψη μου. Είναι σαν να ξεμακραίνω για μια στιγμή απ’ τη ζωή κι έπειτα να επιστρέφω όπως το φθινόπωρο, γυμνή στο θαμπό φως μιας λάμπας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, φεύγω λίγο λίγο σαν μια ψευδαίσθηση, σαν ένα όνειρο που χάθηκε στο χθες και πάντα επιστρέφω κι όλα είναι ίδια.

Ξύπνησα νωρίς. Η μυρωδιά του καφέ, το άρωμα απ’ τα τριαντάφυλλα, οι στάλες της βροχής, τα σύννεφα.

Θυμάμαι τη θάλασσα. Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε;

Δεν θα μπορούσα να πω με βεβαιότητα έτσι κυκλωμένη απ’ την ανάσα σου.
 

Κάποιες φορές πάλι ζωντανεύουν οι ήχοι, όχι σαν ανάμνηση… μα σαν να μην έπαψαν ποτέ να υπάρχουν μέσα μου.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Επιλογή

Για καιρό

ασφυκτιάς, πνίγεσαι, νιώθεις εγκλωβισμένος

διέξοδος

ακριβώς εκεί που δεν κοιτάζεις

κοιτάς ξανά

απομακρύνεσαι

η αρχή διστακτική, ύστερα αποφασιστική

χιλιάδες πράγματα

πίσω σου συμβαίνει κάτι

απορείς που τίποτα δεν έχει αλλάξει

παρά μονάχα η απόσταση

βυθίζεσαι

παρασυρμένος σε θολά νερά

η επιλογή

να αφεθείς ή να παλέψεις

τα δεσμά που σε εμποδίζουν

η αδυναμία να αντιδράσεις

ο φόβος

το ρίσκο

η ζωή

Κασιώτη Δέσποινα ©

Θύελλα

Νυχτώνει

- άγριος άνεμος της ερήμου-

γύρω από το σπίτι τα δέντρα τρέμουν

ουρλιάζουν τα παράθυρα

τρομάζουν οι πόρτες

κι οι ανάσες σφυρίζουν

Από παλιά

αντιμετώπιζαν τις θύελλες με σοβαρότητα

(θαρραλέα)

-πολύ πριν γεννηθώ-

άκουγα ιστορίες κι έσφιγγα τα χείλια

Πρόσεξε

απόψε φυσάει

Ίσως φτιάξουμε μια ιστορία…

Κασιώτη Δέσποινα ©