Κόκκινο κρασί

Τελευταία κάθομαι λίγο παραπάνω στο τραπέζι

Κι ανακατεύω κόκκινο κρασί στο ποτήρι

Αθόρυβα,

Να βρω μια σταγόνα

Από τα όνειρα της χθεσινής νύχτας

Ζωή μετρημένη

Σε μια γουλιά

Αδύνατον ν’ ανακαλύψεις

Λίγα δάκρυα ευτυχίας

Ένα σπουργίτι κάθεται στο περβάζι

Τιτιβίζοντας ακούραστα

Μάρτυρας της δίψας μου

Δεν μου είναι εύκολο ν’ ακούω

Άλλες φορές πάλι,

Χύνω το κρασί

Έτσι

Για να διασκεδάσω τις προσδοκίες

Το αυτονόητο δηλαδή

Ύστερα γέρνω το κεφάλι στο τραπέζι

Χωρίς να ξέρω γιατί

Έμαθε πια η ψυχή να φεύγει σιωπηλά

Κι εγώ που νόμιζα πως είχα τόσα να πω

Πάλι τ’ αφήνω

Πόσα αισθήματα να στριμωχτούν σε λέξεις

είναι πολλά για να χωρέσουν όλα

Κι η νύχτα δεν αργεί να έρθει

Αφήνω άδειο το ποτήρι

Δεν ξεγελάστηκα ούτε σήμερα

Πάω να στήσω παγίδα στα όνειρα κι απόψε.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Ασήμαντα τα Σημαντικά

Να παίρνεις φόρα και να ατενίζεις τη ζωή κατάματα

χωρίς φόβο

χωρίς δισταγμό

Να λες εγώ θα ζήσω τώρα… και να ζεις

όχι στα κρυφά

στα φανερά με πάθος

Να μην υπολογίζεις

να ρισκάρεις

όχι την αξιοπρέπεια σου

αλλά τη δυστυχία σου

Να ρισκάρεις

χωρίς φόβο

χωρίς δισταγμό

Να λες εγώ υπάρχω τώρα… και ν’ αναπνέεις

όχι τον αέρα

τα όνειρα σου με θράσος

Κι αν δεν πιστεύεις

πως το μπορείς

κάνε λιγάκι υπομονή

μέχρι τα μάτια σου να σφαλίσεις

Τόσο ασήμαντα είναι όλα

μα τόσο πολύ σημαντικά…

Κασιώτη Δέσποινα ©

Προσευχή!

Με μια ανάσα.

Έτσι όπως γεννιέται ένα παιδί .

Με μια ματιά.

Έτσι όπως γεννιέται ένας έρωτας.

Με ένα χάδι.

Έτσι όπως γεννιέται μια αγάπη.

Να μπεις θέλω στη ζωή μου,

τόσο απλά, τόσο απέριττα.

Να γίνεις θέλω η ζωή μου,

τόσο μοναδικά, τόσο απόλυτα.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Με πάθος

Να παίρνεις φόρα και να τα ισοπεδώνεις όλα στη ζωή σου.

Όλα

όχι

Όλους.

Όλα όσα σε αφορούν. Όχι όλα όσα υπάρχουν γύρω σου.

Να τα ισοπεδώνεις.

Κυρίως να ισοπεδώνεις εσένα.

Τον εαυτό σου.

Κι ύστερα να τον ξαναχτίζεις από την αρχή.

Πιο δυνατό.

Πιο συγκεντρωμένο.

Πιο ασφαλή.

Πιο ήρεμο.

Πιο γεμάτο…

Γεμάτο.

Αυτό είναι το κλειδί της ζωής.

Γεμάτο και σταθερό.

Όσο μπορείς.

Κι ύστερα να χαμογελάς, έτσι χωρίς λόγο κι αιτία.

Να χαμογελάς και να κοιτάς τον ήλιο.

Κατάματα.

Όχι στις σκιές.

Στο φως.

Να λούζεσαι φως.

Και ν’ αγαπάς.

Ν’ αγαπάς με πάθος…

Τα σωσίβια στη μέση του πελάγους κι ας έχεις ναυαγήσει για να πιαστείς.

Τα λιμάνια του κόσμου κι ας έχεις ταξιδέψει ωκεανούς για να τα βρεις.

Τα ουράνια τόξα στον ουρανό κι ας έχεις βραχεί για να τα δεις.

Με πάθος.

Πολύ πάθος.

Τόσο όσο χρειάζεται για μια ζωή.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Ενώ είσαι ακόμα ζωντανός

Είναι όπως όταν έχεις στηρίξει όλες τις ελπίδες σου

σε μια στιγμή,

κι αυτή η στιγμή δεν έρχεται ποτέ.

Είναι όπως όταν περιμένεις ένα καινούριο αύριο

διαφορετικό

κι αυτό δεν έρχεται ποτέ.

Είναι όπως… όταν δεν ξέρεις πως είναι

όταν δεν έχεις καμία επαφή με το περιβάλλον

ακόμα και με τον εαυτό σου τον ίδιο.

Είναι όπως όταν η απελπισία δεν πάει πιο πέρα

αλλά μέσα σου

κι εσύ βουλιάζεις σ’ αυτήν.

Δεν μπορείς ν’ αναπνεύσεις.

Κι όσο προσπαθείς να βγεις στην επιφάνεια

τόσο πιο πολύ βουλιάζεις.

Κι έπειτα έρχεται η ώρα που επιπλέεις νεκρός

ενώ

είσαι ακόμα ζωντανός.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Ακόμα απορώ

Είναι όπως όταν λες ποια είμαι και πού πάω;

Άλλες φορές στο σκοτάδι κι άλλες στο φως της μέρας.

Είναι όπως όταν κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη

σαν να μην καταλαβαίνεις

και όντως δεν καταλαβαίνεις.

Τι εννοείς ποια είσαι;

Και πώς να εξηγήσεις το αυτονόητο       

Πώς να πεις δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου;

Πώς να συνεχίσεις να ντύνεσαι, να χτενίζεσαι,

να περπατάς στους ίδιους δρόμους,

να κοιτάς τους ίδιους ανθρώπους

και να μην ξέρεις ποια είσαι;

Πιστεύεις ότι είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που ψάχνει να βρει τον εαυτό του;

Ή πιστεύεις πως πριν από σένα, κανείς.

Λάθος σου.

Μα δεν ξέρω πια ποια είμαι να λες,

Θέλω να μάθω.

Και τι μας νοιάζει, να παίρνεις γι’ απάντηση.

Είσαι ότι εμείς θέλουμε να είσαι,

Αυτό είναι ότι χρειάζεται να ξέρεις.

Είσαι μάνα, είσαι σύζυγος, είσαι κόρη, αδελφή και θεία.

Αρκετά.

Είναι όπως όταν εξακολουθείς να κοιτάς στον καθρέφτη

κι εξακολουθείς ν’ απορείς.

Μα δεν μ’ αναγνωρίζω μέσα σ’ όλα αυτά, να λες.

Δεν θα ‘ναι ποτέ αρκετά.

Κασιώτη Δέσποινα©

Απορώ

Είναι όπως όταν λες κουράστηκα και κοιτάς τον άλλο στα μάτια

άλλες φορές ικετευτικά άλλες πάλι σαν να ζητάς επιβεβαίωση

Είναι όπως όταν ο άλλος σε κοιτάει με απορία

σαν να μην καταλαβαίνει

και όντως δεν καταλαβαίνει

Τι εννοείς κουράστηκες;

Και πώς να εξηγήσεις το αυτονόητο;

Πώς να πεις, δεν αντέχω άλλο

Πώς να συνεχίσεις να χαμογελάς

να είσαι ευλογία

να χαρίζεις απλόχερα τον εαυτό σου, αγάπη;

Όταν το μόνο που θες πραγματικά είναι να ουρλιάξεις

Δεν αντέχω άλλο

Και τι θα πει δεν αντέχεις άλλο

Νομίζεις πως οι άλλοι αντέχουν;

Ή πιστεύεις ότι είσαι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο με προβλήματα;

Απατάσαι

Τι θα πει δεν αντέχεις;

Να αντέχεις

Έτσι ήταν πάντα

Γυαλισμένοι άνθρωποι, υποκριτικά χαμόγελα

Αυτό πρέπει

Οτιδήποτε άλλο

Απαγορευτικό

Απλησίαστο

Απαράδεκτο

Μα δεν αντέχω να λες

Τι θα πει δεν αντέχεις;

Να παίρνεις γι’ απάντηση

Να ψάχνεις λέξεις

να περιγράψουν τις αντοχές που στέρεψαν

να προσπαθείς να μετατρέψεις σε λόγια

τις αντοχές που χάθηκαν

Να μη βρίσκεις

Να εξακολουθείς να κοιτάς

άλλοτε ικετευτικά

άλλοτε μια επιβεβαίωση

και το μόνο που βλέπεις, απορία και σύγχυση

και μόνο μία ερώτηση

τι θα πει δεν αντέχεις;

Κι ύστερα δεν ξέρεις

απορείς κι εσύ

Τι θα πει δεν αντέχω;

Κασιώτη Δέσποινα ©

Από το ημερολόγιο μου X

Ημέρα Δέκατη

Όταν μπορείς και ονειρεύεσαι…

Αλλά με ποιο τρόπο;

Πού βρίσκεις τη δύναμη;

Πού βρίσκεις όνειρα;

Κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο

και το βλέμμα παγώνει

Ηττήθηκα

Στη ζωή μου δεν έχω χώρο

να κατοικήσουν τα όνειρα

Στην ψυχή μου δεν έχω αποθέματα

να σηκώσω το βάρος

Εξάντλησα κάθε μου λέξη

Χάθηκα στη σιωπή

Κάποια στιγμή πίσω απ’ το τζάμι

στάθηκε μια όμορφη κοπέλα

μ’ ένα μαντήλι στα μαλλιά

Πέρασαν τόσα μπροστά απ’ τα μάτια της

Ένα δάκρυ βρήκε διέξοδο

κύλησε βουβό στο πάτωμα

Θα ‘λεγες πως ήθελε να ξεπλύνει τη θλίψη

Σκέφτηκε κανείς να ρωτήσει γιατί;

Κασιώτη Δέσποινα ©

Από το ημερολόγιο μου IX

Ημέρα Ένατη

Δεν ξέρω που βρίσκομαι

Κοιμάμαι και

Ξυπνάω σ’ έναν κόσμο που δεν μου μοιάζει

Σαστισμένη κοιτάω γύρω

Άνθρωποι εξακολουθούν να περπατούν βιαστικοί

Η ζέστη ανυπόφορη

Ιδρώτας κι αρμύρα

Μυρωδιές καλοκαιριού
Να περπατήσω λίγο στην άκρη της θάλασσας θέλω 

Εκεί που σκάει το κύμα

Να βρω τη χαμένη μου αθωότητα

Έχει πανσέληνο απόψε

Επηρεάζομαι

Δρόμος στρωμένος με χρυσό

Αυτόν θα πάρω

Όταν μπορείς και ονειρεύεσαι

Όλα είναι δυνατά.

Κασιώτη Δέσποινα © 

Από το ημερολόγιο μου VIII

Ημέρα Όγδοη

Κι όμως ουρλιάζουν οι σιωπές

άλλο αν εγώ δεν τις ακούω

Το φως πληγώνει

κλείνω τα μάτια

τα όνειρα πληγώνουν

κλείνω το μυαλό

Δεν ακούω

δεν βλέπω

μία μία οι αισθήσεις σταματούν να λειτουργούν

είναι καλύτερα έτσι

για μένα

για σένα

για όλους

Ένα φλιτζάνι γάλα άδειο

βιβλία παρατημένα

χέρια που τρέμουν όταν αγγίζουν τα μολύβια

ποιήματα σκισμένα

Σήμερα είναι Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

χτες ήταν Ιούλης του 95

Πού βρίσκομαι;

Κασιώτη Δέσποινα ©

Καλοκαίρι του ‘95

 

Καθώς στεκόμουν

τ’ απογεύματα του Ιούλη πλάι στη θάλασσα, στη ζέστη

κι ένα ελαφρύ αεράκι μου ανέμιζε τα μαλλιά

Κάθε υποψία θλίψης

χανόταν στον ήχο που κάνει το κύμα όταν σπάει

Διανύοντας τόσα χρόνια

τα πρέπει και τα μη, άφηνα τα ίχνη τους στην άμμο

Ύστερα ίσια μπροστά

αγνάντευα τους γλάρους και φανταζόμουν τον εαυτό μου

γριά με άσπρα μαλλιά να ‘χω την ανάμνηση τους

Είχε μια γαλήνη τότε η θάλασσα

που όμοια της δεν είχα ξανανιώσει και ξελογιάστηκα

Δε λέω όμορφο καλοκαίρι

χόρτασα γαλάζιο κι αρμύρα τη ψυχή, τα μάτια μου

θάμπωσαν τους ανθρώπινους φόβους

Μη με βλέπετε που κλαίω

δεν ξέρω άλλο τρόπο να ξεπλύνω το ψέμα

Θα μπορούσα να γυρίσω πίσω σ’ εκείνο το καλοκαίρι

εξαντλημένη, αψηφώντας το χρόνο

Να κλείσω στα χέρια μου όλες τις ώρες

που πήρε η μοναξιά, να κάνω τον πόνο ευτυχία

Τόσο απλά.

Έχεις βρεθεί Ιούλη στην ακροθαλασσιά;

Κασιώτη Δέσποινα ©

Από το ημερολόγιο μου VII

Ημέρα Έβδομη

Νιώθω;

Στροβιλίζεται γύρω μου το παρελθόν

Οι αισθήσεις μουδιασμένες τελικά

Παρακολουθώ

σαν να είμαι κάποια άλλη

Σε άλλο χρόνο

άλλη διάσταση

Έλλειψη σημείου αναφοράς

καμία αξία

κανένα νόημα

Αδύνατο να σκεφτώ λέξεις

που να καλύπτουν τις ανάγκες μου

Αυτοσχεδιάζω

σε πρόχειρα σημειώματα

ρίχνοντας το βάρος στις γραμμές του «μι».

Μάλλον

Μαζί

Μονοπάτι

Μακριά

Μέλλον

Μεγαλώνω

Μοναξιά

Μνήμη

Μετρώ

Μυστικά

Μίσος

Μάχες

Μένω

Μισή

Μιλώ

Μη

Μέσα μου ξεκαθαρίζω τις πιθανότητες

με κίνδυνο όσων αποσιωπήθηκαν

να ηχήσουν

Ένα φλιτζάνι γάλα  

δεν γράφω πια

δεν μπορώ να υποφέρω τα λόγια

ταράζουν την ψυχή μου

όμως

Αν οι σιωπές ήταν ειλικρινείς

θα ούρλιαζαν κι αυτές

από τύψεις.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Από το ημερολόγιο μου VI

Ημέρα έκτη

Καθισμένη πλάι στο παράθυρο 

κι οι σκέψεις να στροβιλίζονται

σαν καταιγίδα ανεξέλεγκτη.

Έχω χάσει τον έλεγχο.

Ποιόν έλεγχο; 

θα μου πεις.

Ξέρω έχεις δίκιο.

Εκτός ελέγχου πάντα.

Μια ζωή εκτός ελέγχου.

Κανείς δεν θυμάται πώς ξεκινήσαμε.

Ούτε κι εγώ, αυτή είναι η μόνη αλήθεια.

Ο κόσμος γύρω αλλάζει χρόνο με το χρόνο.

Κάνω την καρδιά μου πέτρα.

Βρέχει πάλι μου φαίνεται,

είναι δάκρυα που με μούσκεψαν.

Ευτυχώς ακόμα μπορώ να τα νιώσω.

Κασιώτη Δέσποινα ©

Από το ημερολόγιο μου V

Ημέρα Πέμπτη

Συνηθίζεις όμως;

Το θέμα μου δεν είναι απλά να ανοίξω την πόρτα

(ίσως φανεί παράξενο)

αλλά να κάνω το πρώτο βήμα σε ένα δρόμο που διάλεξα εγώ.

Το σημαντικό δεν είναι να περπατάς πλάι στον κόσμο

αλλά να φτιάξεις έναν κόσμο να περπατάει πλάι σου.

Δε λέω ακόμα τίποτα σπουδαίο.

Ο χρόνος εξακολουθεί να τρέχει.

Θα ήταν ενδιαφέρον

αν μπορούσαμε να διαλέξουμε μόνο μια λέξη.

‘Ελπίζω’

Αυτό θα διάλεγα εγώ.

Σαν ιδέα νομίζω πρέπει να απορριφθεί.

Αλήθεια έχω σημειώσει κάποια πρόοδο.

Σχεδόν σηκώθηκα για να πραγματοποιήσω

όσα μου επιτρέπουν οι περιορισμοί μου.

Το κατάλαβα μονάχα

όταν ξανακάθισα για να το σκεφτώ..

Κασιώτη Δέσποινα©

Νυχτερινές αναδρομές

Διαβάζω τη λέξη αμαρτία σ’ ένα περιοδικό

Κρατάω στο χέρι μου

την εικόνα μιας πόλης το ξημέρωμα

Καταριέμαι τη στιγμή

και παραδίνομαι

στις σελίδες του

Μια ζωή που περισσεύει

Δαγκώνω τα χείλη μου

κόκκινο κρασί

σ’ ένα ποτήρι ραγισμένο

κι ένα τασάκι αποτσίγαρα

Κάπου μακριά ακούγεται μια κουκουβάγια

Κάθε φορά όταν θέλω ν’ αγαπήσω

βάζω εμπόδια

Κάθε φορά δεν περνάει καν απ’ το μυαλό μου

πως όλα μπορούν να είναι εύκολα.

Κασιώτη Δέσποινα ©